|
| | | |
Γρηγόρης Μανινάκης: Ο Δον Κιχώτης νέας γενιάς μουσικών
Nέα Υόρκη.- Της Ματίνας Δεμελή
Η επαφή του με τη μουσική ξεκίνησε σε ένα ψαλτήρι στα 9 του χρόνια στο
νησί της Λήμνου όπου μεγάλωσε.
Αργότερα, φτάνοντας στις ΗΠΑ ως φοιτητής στη σχολή Ηλεκτρολόγων
Μηχανικών, ήταν ιδρυτικό μέλος της ελληνικής χορωδίας της Νέας Υόρκης
το 1974.
Εως το 1980 μαζί με την Ελλη Πασπαλά ταξίδεψε σε πολλές πολιτείες
δίνοντας συναυλίες και προωθώντας τον ελληνικό πολιτισμό και την
παράδοση. Το 1981 «έστησε» στην Αστόρια μαζί με τον φίλο του Σταύρο
Σπανδωνίδη την μπουάτ «Μικρόκοσμος» που έγινε φοιτητικό στέκι της
εποχής.
Αργότερα ήρθε το συγκρότημα «Καφέ Αμάν Αμέρικα» δίνοντας συναυλίες
στην Ελλάδα και άλλες χώρες της Ευρώπης, αναβιώνοντας τα τραγούδια των
πρώτων Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. «Γιατί γλυκό μου sweetheart με
πληγώνεις τόσο hard» ένα από τα τραγούδια που έγινε ευρέως γνωστό και
μπήκε στο ρεπερτόριο πολλών νέων μουσικών σχημάτων.
Αντέχει στο χρόνο το παλιό λαϊκό τραγούδι;
«Το ποιοτικό και το καλό λαϊκό τραγούδι, αυτό που βγαίνει μέσα από την
αρμονική σύζευξη του στίχου, της μελωδίας και της φωνής του ερμηνευτή,
έχει μπει εν πολλοίς στο περιθώριο. Μπορεί να είναι και σε πορεία
εξαφάνισης. Αυτοί που επιμένουν να το προωθούν είναι πλέον λίγοι έως
ελάχιστοι. Παλιότερα διασκεδάζαμε, τραγουδώντας και χορεύοντας γεμάτοι
από το συναίσθημα που δημιουργούσε μέσα μας ο στίχος και η
αυθεντική-ξεκάθαρη μελωδία του τραγουδιού και ο ερμηνευτής. Το
αναλώσιμο εμπορευματοποιημένο τραγούδι σήμερα, είναι κυρίως ρυθμός -,
αν όχι ένας άμελος, άμουσος θόρυβος, με έναν εύπεπτο φτηνό
καψουριάρικο στίχο».
Ποια η σχέση των Ελλήνων της Ομογένειας με τα μουσικά δρώμενα;
«Για την Ομογένειά μας, ελπίδα δίνουν κάποια νέα ταλαντούχα παιδιά που
αν και 2ης και 3ης γενιάς ελληνοαμερικανόπουλα, αγαπούν την ελληνική
μουσική και με τη σωστή καθοδήγηση ίσως καταφέρουν να κρατήσουν
ζωντανό το καλό ελληνικό τραγούδι. Αυτά τα παιδιά προσπαθούμε να
βοηθήσουμε δίνοντάς τους συμμετοχή στις μουσικές εκδηλώσεις και
συναυλίες με την ομάδα του ‘Μικρόκοσμου’. Σαν Δον Κιχώτες, μαζί με
άλλους άξιους συναδέλφους, θα δίνουμε τη ‘μάχη’ και ας χάσουμε τελικά
τον ‘πόλεμο’. Μπορεί και όχι. Ποιος ξέρει»…
ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|