Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Χωριό  βγάζει αποκλειστικά ... φουσκωτούς και μπράβους!!

 



Νέο Δελχί.-


Το Αζόλα Φατεχπούρ Μπέρι στην Ινδία είναι ένα θερμοκήπιο... μπράβων.
Τα αγόρια που μένουν εκεί από την παιδική τους κιόλας ηλικία μαθαίνουν
σε έναν τρόπο ζωής που τους οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο να
γίνουν... τετράγωνοι, να αποκτήσουν δηλαδή το χαρακτηριστικό μυώδες
σώμα με τα τεράστια μπράτσα.
«Σε αυτό το χωριό δεν υπάρχει ένα αγόρι που να μην πηγαίνει
γυμναστήριο. Όλα τα αγόρια ασκούνται. Προσέχουν πολύ τα σώματά τους.
Κανένας τους δεν πίνει, κανένας τους δεν καπνίζει», λέει ο Βιγιάι
Τάνγουρο ο επικεφαλής εκπαιδευτής στη σχολή πάλης του χωριού.
Όπως εξηγεί η γυμναστική με αυτούς τους ρυθμούς είναι τρόπος ζωής για
τους κατοίκους του χωριού εδώ και χρόνια. Η πάλη ήταν πάντα το πιο
δημοφιλές άθλημα ανάμεσα στους νέους.
Οι περισσότεροι από αυτούς ήλπιζαν ότι οι δεξιότητες που αποκτούσαν
και η δύναμή τους θα τους έστελναν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή θα τους
άνοιγαν τις πόρτες για μια καριέρα στο χώρο του αθλητισμού. Φυσικά,
αυτό δεν γινόταν ποτέ και οι περισσότεροι κατέληγαν να γίνονται είτε
αγρότες, είτε βοσκοί. Τώρα, όμως, για τους περισσότερους από αυτούς η
μόνη επαγγελματική διέξοδος που έχουν είναι να γίνουν... μπράβοι.
Περισσότεροι από 200 άνδρες από τα χωριά αυτά δουλεύουν ως πορτιέρηδες
σε παμπς, μπαρς και κλαμπ στο Νέο Δελχί ή ως σωματοφύλακες τοπικών
αξιωματούχων ή ως ασφάλεια σε ιδιωτικά σχολεία, νοσοκομεία και
ξενοδοχεία.
Για τους κατοίκους των χωριών, αυτών, λοιπόν τα κορμιά τους είναι αυτά
που τους εξασφαλίζουν τα προς το ζην και για αυτό ξοδεύουν όλο τον
ελεύθερο χρόνο τους στη συντήρηση της καλής φυσικής τους κατάστασης,
πηγαίνοντας σε γυμναστήρια και μαθαίνοντας πως θα αποκτήσουν όγκος
καταναλώνοντας συγκεκριμένες τροφές. Όλα αυτά πάνtα για να κερδίσουν
το μεροκάματο, το οποίο δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Καθένας τους
κερδίζει κατά μέσο όρο το μήνα 835 λίρες τη στιγμή που ο μέσος
μηνιαίος μισθός στην Ινδία κυμαίνεται στις 100 λίρες.
Βέβαια το να κατάφερει κανείς να γίνει τελικά μπράβος δεν είναι
καθόλου εύκολη υπόθεση.
Η προπόνηση στο 3.000 τ.μ γυμναστήριο είναι σκληρή και εξαντλητική και
διαρκεί δύο με τρεις ώρες την ημέρα. Εκτός από ασκήσεις με βάρη οι
υποψήφιοι μπράβοι προπονούνται στην πάλη, αλλά και στη γιόγκα, ενώ θα
πρέπει να ακολουθούν και ειδική διατροφή εμπλουτισμένη με πρωτεΐνες.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία