 |
|
|  |  |  | 
Χιλιάδες παιδιά-στρατιώτες εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται από ένοπλες οργανώσεις σε όλο τον κόσμο
Νέα Υόρκη
Περισσότερα από 11.000 παιδιά σε όλον τον κόσμο λυτρώθηκαν από την
υποχρεωτική στράτευσή τους σε ένοπλες οργανώσεις, όμως εκατοντάδες
χιλιάδες συνομήλικοι τους παραμένουν στο έλεος οπλαρχηγών όπως ο Τόμας
Λουμπάνγκα, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ.
Η καταδίκη του Λουμπάνγκα από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο σε
κάθειρξη 14 ετών με την κατηγορία της στρατολόγησης παιδιών, συνιστά
μια "ιστορική" απόφαση, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο η ειδική
εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τα παιδιά σε ένοπλες συρράξεις, η Ραντίκα
Κουμαρασουάμι.
Πλέον έχει γίνει σαφές ότι η στρατολόγηση και η χρησιμοποίηση
παιδιών σαν στρατιώτες είναι έγκλημα "και κανείς δεν μπορεί να πει ότι
δεν το γνώριζε", εξήγησε η Κουμαρασουάμι, η θητεία της οποίας λήγει
στα τέλη Ιουλίου.
Ο στόχος του ΟΗΕ είναι να διασφαλίσει ότι μέχρι το 2015 κανένα
παιδί δεν θα είναι ενταγμένο σε εθνικούς στρατούς. Μόνο η Λαϊκή
Δημοκρατία του Κονγκό και το Σουδάν εξακολουθούν να στρατεύουν
ανηλίκους.
Τα χιλιάδες παιδιά που συνεχίζουν να μετέχουν σε συγκρούσεις είναι
ενταγμένα σε οργανώσεις όπως οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, οι Κογκολέζοι
αντάρτες του Μπόσκο Ενταγκάντα, οι ισλαμιστές Σεμπάμπ της Σομαλίας, η
ισλαμιστική ’νσαρ Ντιν του Μαλί, τρομοκρατικές οργανώσεις ή ιδιωτικοί
στρατοί.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, όμως η διεθνής κοινότητα ανησυχεί
πραγματικά γιατί εντάθηκε την τελευταία εικοσαετία, εξήγησε η
Κουμαρασουάμι.
"Ο Λουμπάνγκα είναι το κλασικό παράδειγμα που διαπιστώναμε και στις
μεγάλες συγκρούσεις στην Αφρική τη δεκαετία του 1990: απαγωγή παιδιών,
χρήση ναρκωτικών, παιδιά-στρατιώτες". Σε πολλές εμφύλιες συρράξεις
χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά για να στρέψουν τα παιδιά εναντίον των
οικογενειών τους. Τα κορίτσια γίνονταν σκλάβες του σεξ ή/και
συμμετείχαν στις μάχες.
Σύμφωνα με την Κουμαρασουάμι, η απειλή επιβολής κυρώσεων στις χώρες
που συνέχιζαν αυτήν την τακτική, συνέβαλε αποφασιστικά στην
καταπολέμηση του φαινομένου. Εκτός από τα 11.000 παιδιά-στρατιώτες που
απελευθερώθηκαν πέρσι, τέθηκαν σε εφαρμογή και 19 "προγράμματα δράσης"
κατόπιν συμφωνίας του ΟΗΕ με κυβερνήσεις και οργανώσεις. Η Μιανμάρ
υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία μετά από πέντε χρόνια συνομιλιών, όπως
και το Τσαντ. Η σομαλική κυβέρνηση έχει επίσης δεσμευτεί να μην
στρατολογεί πλέον παιδιά κάτω των 18 ετών.
Μετά την υπογραφή των συμφωνιών, οι κυβερνήσεις συνήθως τις τηρούν.
"Δεν επιθυμούν να ξαναμπούν στη μαύρη λίστα του Συμβουλίου Ασφαλείας ή
να ρισκάρουν να τους επιβληθούν κυρώσεις", εξήγησε η Κουμαρασουάμι. Η
Ουγκάντα ήταν στη μαύρη λίστα του ΟΗΕ αλλά υπέγραψε μια τέτοια
συμφωνία το 2007. "Σήμερα (οι αρχές της Ουγκάντας) είναι στην πρώτη
γραμμή στον αγώνα κατά του Στρατού Αντίστασης του Κυρίου (LRA), ο
ηγέτης του οποίου, Τζόζεφ Κόνι, καταζητείται από το ΔΠΔ.
Όμως για τους Ταλιμπάν ή τους Σεμπάμπ, που "αψηφούν τη διεθνή
κοινότητα" και αρνούνται να διαπραγματευτούν, η μοναδική λύση είναι να
καταγγελθούν δημοσίως και να κινητοποιηθεί εναντίον τους ο ντόπιος
πληθυσμός. Στο Αφγανιστάν, η προσέγγιση αυτή βοήθησε να μειωθεί ο
αριθμός των επιθέσεων εναντίον σχολείων, κατέληξε η Κουμαρασουάμι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
