Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




"Δυστυχώς μένω μόνον τέσσερις μήνες κάθε χρόνο..."

Στην Ελλάδα περνάει το ένα τρίτο τού έτους ο πρώην καγκελάριος τής Αυστρίας, Φραντς Βρανίτσκι



Βιέννη-(Μεταδίδει ο Δημήτρης Δημητρακούδης)

  Την ιδιαίτερη συμπάθειά του για την Ελλάδα και ειδικότερα για την
Κρήτη, στην οποία διαμένει «δυστυχώς, μόνον τέσσερις μήνες τον χρόνο,
διάστημα πολύ μικρό», όπως χαρακτηριστικά λέει, επανέλαβε πρόσφατα σε
συνέντευξή του, ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας, Φραντς Βρανίτσκι, ο
οποίος συμπλήρωσε τα 75 του χρόνια.

Σημειώνοντας πως θα επιθυμούσε να παραμένει για πολύ περισσότερο
χρόνο στην Ιεράπετρα -όπου διατηρεί εδώ και αρκετά χρόνια κατοικία που
έχτισε ο ίδιος- ο πρώην καγκελάριος σημειώνει πως με τη σύζυγό του,
Κριστίνε, απολαμβάνουν πολύ τις ομορφιές της Κρήτης, στην οποία
περνούσαν σχεδόν πάντα τις διακοπές τους, ήδη από τα νεανικά τους
χρόνια.

Όπως αναφέρει ο κ. Βρανίτσκι, στην Κρήτη έχουν κάνει φίλους τούς
Έλληνες γείτονές τους και έχουν «παραδοθεί» στην υγιεινή κρητική
κουζίνα με πολλά ψάρια και λαχανικά. Ο ίδιος στη διάρκεια της εκεί
παραμονής τους κάθε χρόνο μπορεί και αφιερώνεται στο διάβασμα, ενώ
έχει χορέψει και συρτάκι.

Στη συνέντευξη ο πρώην καγκελάριος αναφέρεται, για πρώτη φορά, σε
προσωπικές πτυχές της ζωής του, μέσα στις δεκαετίες της σταδιοδρομίας
του ως οικονομολόγου, από τη θέση του διευθυντή της μεγαλύτερης
αυστριακής τράπεζας, ως πολιτικού, ως υπουργού και ως αρχηγού
κυβέρνησης για περισσότερα από δέκα χρόνια.

Σημαντικό μέρος των αναφορών του καταλαμβάνει η οικογένειά του,
που παρέμεινε πάντα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, και
ειδικότερα τα 50 χρόνια γάμου με τη σύζυγό του, στην οποία το 2005 ο
ίδιος υπήρξε δωρητής νεφρού.

Ο Φραντς Βρανίτσκι είχε διατελέσει καγκελάριος της Αυστρίας από
τον Ιούνιο του 1986 έως τον Ιανουάριο του 1997 -όταν παραιτήθηκε για
προσωπικούς λόγους- διανύοντας μια δεκαετή και πλέον θητεία από τα
συνολικά 36 χρόνια ηγεσίας των Σοσιαλδημοκρατών του στη μεταπολεμική
διακυβέρνηση της χώρας (1970-1999 και 2006- σήμερα). Από το 1988 έως
το 1997 ήταν και πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Αυστρίας.

Το όνομά του ταυτίζεται με την ένταξη της Αυστρίας, την 1η.1.1995,
στην Ευρωπαϊκή Ενωση και με τις προηγηθείσες πολύχρονες
διαπραγματεύσεις, που ευοδώθηκαν στη διάρκεια της ελληνικής Προεδρίας
στην ΕΕ το πρώτο εξάμηνο του 1994.

Φλογερός αντιφασίστας, συνέδεσε το όνομά του με την απερίφραστη
και σαφή καταδίκη εκ μέρους του, των εμφανιζόμενων τα τελευταία χρόνια
του 20 ου αιώνα φασιστοειδών τάσεων και δυνάμεων στην Αυστρία.
Συνδέθηκε επίσης και με την κατηγορηματική άρνησή του να έρθει σε
επαφή ή συνεργασία, καθ΄οιονδήποτε τρόπο, με την ανερχόμενη τότε στη
χώρα Ακροδεξιά, της οποίας ο ίδιος προσπάθησε να «φράξει» τον δρόμο
προς τα «Κοινά», «περιθωριοποιώντας» τότε τον Γιεργκ Χάιντερ και τους
ομοϊδεάτες του.

Αλλά ήταν, επίσης, ο Φραντς Βρανίτσκι, που μπόρεσε με την
προσωπικότητά του, τις σαφείς και ειλικρινείς θέσεις και την πολιτική
του να αποκαταστήσει το διεθνές κύρος της Αυστρίας το οποίο είχε
πληγεί από τη γνωστή «υπόθεση Βάλντχαϊμ», του αμφιλεγόμενου δηλαδή
ναζιστικού παρελθόντος του τότε προέδρου της Αυστρίας και πρώην
Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Κουρτ Βάλντχαιμ.

Υπήρξε ακόμη ο πρώτος Αυστριακός ηγέτης ο οποίος μίλησε για πρώτη
φορά ανοικτά και παραδέχθηκε επίσημα, με την ιστορική ομιλία του στην
αυστριακή Βουλή το 1991, τη συνενοχή Αυστριακών σε ναζιστικά
εγκλήματα.

Ήταν εκείνος ο πολιτικός ηγέτης που κατόρθωσε να γεφυρώσει την
ιστορική εποχή του προκατόχου του, του Σοσιαλιστή ιστορικού
καγκελάριου Μπρούνο Κράισκι, με τις νέες προκλήσεις για την Αυστρία
στο τέλος του προηγούμενου αιώνα, αλλά και να δρομολογήσει τη
μετεξέλιξη του Σοσιαλιστικού Κόμματός του από τις αυστρομαρξιστικές
ρίζες του, σε ένα σύγχρονο Σοσιαλδημοκρατικό στο πλαίσιο της νέας
Ευρώπης.

Αλλά και μετά την αποχώρησή του το 1997 από την καγκελαρία, ο
Φραντς Βρανίτσκι -που διετέλεσε και μέλος της αυστριακής εθνικής
ομάδας καλαθοσφαίρισης- δεν παρέλειψε να προσφέρει τις υπηρεσίες του
στην υπόθεση της ειρήνης στην Ευρώπη, φέροντας, μεταξύ άλλων, σε αίσιο
τέλος την αποστολή του ως ειδικός εντεταλμένος του ΟΑΣΕ (Οργανισμός
για Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη) για την Αλβανία από τον
Μάρτιο έως το Δεκέμβριο 1997.

Χάρη στις δικές του προσπάθειες επιτεύχθηκε, τελικά, η αποτροπή
ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου στην τότε κλονιζόμενη χώρα, και γι
αυτόν, μεταξύ άλλων, τον ειρηνευτικό του ρόλο, έχει προταθεί από σειρά
διεθνών προσωπικοτήτων ως υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ της Ειρήνης.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία