Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




΄Αρθρο
-----------


Ο Νετανιάχου είναι ένας πολιτικός γίγαντας, αλλά ένας
στρατηγικός νάνος

(Πηγή: Financial Times)



Λονδίνο

 Σε μια φυσιολογική εποχή, σε μια φυσιολογική χώρα, ο Μπενιαμίν
Νετανιάχου θα ήταν ένας πολιτικός γίγαντας. Είναι ήδη ο δεύτερος
μακροβιότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του Ισραήλ. Την ερχόμενη
εβδομάδα θα κερδίσει πιθανότατα μια τρίτη θητεία. Επιπλέον, ηγείται
μιας οικονομικής ανανέωσης της χώρας, που την οδηγεί σε σταθερή
ανάπτυξη την ώρα που ο υπόλοιπος πλανήτης διέρχεται σοβαρή κρίση.

Ούτε ένας Ισραηλινός δεν έχει σκοτωθεί σε επίθεση αυτοκτονίας κατά
τη διάρκεια της πιο πρόσφατης περιόδου του Νετανιάχου στην
πρωθυπουργία, το 2009-2012. Τα πρώτα χρόνια της χιλιετίας, αντίθετα,
σκοτώνονταν κάπου 100 Ισραηλινοί τον χρόνο. Το Ισραήλ απέφυγε επίσης
της σοβαρές στρατιωτικές εμπλοκές. Ο περυσινός βομβαρδισμός της Γάζας
ήταν (για τα ισραηλινά δεδομένα) μια περιορισμένη επιχείρηση.

Πολλοί είχαν προβλέψει επίσης ότι η αναταραχή στον αραβικό κόσμο θα
προκαλούσε τον ξεσηκωμό και των Παλαιστινίων. Μέχρι στιγμής, κάτι
τέτοιο δεν έχει συμβεί. Το Ισραήλ παρακολουθεί με νευρικότητα τις
εξελίξεις στη Συρία και την Αίγυπτο, αλλά η εθνική του ασφάλεια δεν
έχει επηρεαστεί. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός ανάγκασε επίσης με τη στάση
του τη διεθνή κοινότητα να επιβάλει αυστηρότερες κυρώσεις στο Ιράν.

Ο Νετανιάχου κατάφερε να αψηφήσει ακόμη και τον πρόεδρο των
Ηνωμένων Πολιτειών. Όταν ο Ομπάμα ανέλαβε την εξουσία, το 2009, η
κυβέρνησή του ζήτησε να σταματήσει ο εποικισμός των κατεχομένων
παλαιστινιακών εδαφών. Ο Νετανιάχου και η κυβέρνησή του συνέχισαν σαν
να μη συμβαίνει τίποτα. Και τελικά αυτός που έκανε πίσω ήταν ο Ομπάμα.

Κανονικά, λοιπόν, ο Νετανιάχου θα έπρεπε να έχει ήδη καταλάβει μια
τιμητική θέση στα βιβλία ιστορίας της χώρας. Όπως γράφει όμως ο
Γκίντεον Ράχμαν στην εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, το πιθανότερο είναι
ότι οι μελλοντικές γενιές θα τον θυμούνται ως τον άνθρωπο που
υπονόμευσε θανάσιμα το εβραϊκό κράτος - αφού αρνήθηκε να απαντήσει στα
ερωτήματα που αφορούν το μέλλον του.

Το σημαντικότερο ερώτημα απ' όλα αφορά το μέλλον των Παλαιστινίων.
Η κατοχή της Δυτικής Όχθης διαρκεί εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια.
Πολλοί Ισραηλινοί ίσως να πιστεύουν ότι θα κρατήσει για πάντα. Αλλά
κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Το διεθνές περιβάλλον του Ισραήλ
επιδεινώνεται συνεχώς. Το Ισραήλ είχε κάποτε άριστες σχέσεις με τις
δύο σημαντικότερες κυβερνήσεις της περιοχής: την Αίγυπτο και την
Τουρκία. Και οι δύο αυτές χώρες, όμως, κυβερνώνται τώρα από
ισλαμιστές, οι οποίοι δεν βλέπουν με καλό μάτι τη συνεχιζόμενη
κυριαρχία των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη.

Το Ισραήλ χάνει όμως έδαφος και στη Δύση, όπως δείχνει η στάση της
τελευταίας στην ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη για το καθεστώς των
Παλαιστινίων. Ακόμη κι οι Γερμανοί, που συνήθως υποστηρίζουν σθεναρά
το εβραϊκό κράτος, αυτή τη φορά αρνήθηκαν να το στηρίξουν.

Οι Ισραηλινοί είναι ικανοποιημένοι με τη συνεχιζόμενη στήριξή τους
από την Ουάσινγκτον. Είναι όμως έτσι; Ο διορισμός του Τσακ Χέιγκελ στο
Πεντάγωνο, ενός ανθρώπου που έχει δηλώσει ότι τα συμφέροντα του Ισραήλ
και των ΗΠΑ δεν είναι ταυτόσημα, στέλνει ένα ισχυρό μήνυμα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Νετανιάχου δεν έχει μακροπρόθεσμη στρατηγική
για τα κατεχόμενα εδάφη. Κι αυτό αφήνει έδαφος για να δράσει η
ακροδεξιά. Η ανερχόμενη δύναμη σήμερα είναι το κόμμα της Εβραϊκής
Πατρίδας, που υποστηρίζει την προσάρτηση του 60% της Δυτικής Όχθης,
μαζί με όλους τους εβραϊκούς οικισμούς. Κάτι τέτοιο θα έδινε οριστικό
τέλος στην προοπτική ενός παλαιστινιακού κράτους και θα μετέτρεπε την
υπόλοιπη Δυτική Όχθη σε Μπαντουστάν - οδηγώντας πιθανότατα σε μια
τρίτη παλαιστινιακή Ιντιφάντα.



(Πηγή: Financial Times)



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία