Ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ φαίνεται πως αγαπάει το σασπένς. Την περασμένη Τρίτη, μάταια περίμενε όλος ο πλανήτης τα αποτελέσματα της ολομέλειας των 376 μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ. Επρεπε να έρθει η Παρασκευή για να δημοσιεύσουν τα επίσημα μέσα ενημέρωσης τον οδικό χάρτη της επόμενης δεκαετίας: τις μεταρρυθμίσεις δηλαδή που σκοπεύει να εφαρμόσει η νέα ηγετική ομάδα του Σι και του πρωθυπουργού Λι Κετσιάνγκ.

Τη γενική εποπτεία θα έχει ο Ουανγκ Γιανγκ, πρώην πρώτος γραμματέας του κόμματος στην επαρχία Γκουανγκντόνγκ, γνωστή από τη σχετικά πεφωτισμένη πολιτική του κυβερνήτη της.

Πολλές είναι οι καινοτομίες που θα έχουν σημαντικές επιπτώσεις για την Κίνα και τον υπόλοιπο κόσμο. Ανάμεσά τους, η δημιουργία μιας εθνικής επιτροπής ασφαλείας, στα πρότυπα της αμερικανικής NSA. Τα νέα δεδομένα στον δημόσιο τομέα, όπου ορισμένοι όμιλοι πρέπει να ανοίξουν το κεφάλαιό τους και άλλοι να αποδίδουν σημαντικά μερίσματα στο κράτος. Η σταδιακή μεταρρύθμιση του καθεστώτος των εργατών που μεταναστεύουν από την ύπαιθρο στις πόλεις, και σήμερα αποτελούν ουσιαστικά πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Δύο ειδήσεις ξεχωρίζουν. Η μία είναι η χαλάρωση της πολιτικής του ενός παιδιού. Η άλλη είναι η κατάργηση του συστήματος των στρατοπέδων αναμόρφωσης, γνωστών ως laojiao, που αποτελούν κληρονομιά της εποχής του Μάο και θεωρούνται χρήσιμα από τον μηχανισμό ασφαλείας για την αντιμετώπιση της εγκληματικότητας.

Οι δύο αυτές αποφάσεις επανιδρύουν ουσιαστικά το διοικητικό οπλοστάσιο που εμπόδιζε μέχρι τώρα την οργάνωση ενός κράτους δικαίου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι θα υπάρξουν ριζικές ανατροπές. Το κόμμα δεν είναι διατεθειμένο να αφήσει χώρο στην κοινωνία των πολιτών, οι αντιστάσεις είναι μεγάλες. Δεν έχει έρθει η ώρα για πολιτικές μεταρρυθμίσεις, οι φωνές των διαφωνούντων εξακολουθούν να καταπνίγονται.

Στη διάρκεια της πρώτης χρονιάς του στην προεδρία, ο Σι εδραίωσε την εξουσία του. Χρειάστηκε γι'αυτό να απαλλαγεί από τον κυριότερο αντίπαλό του στα αριστερά, τον νεομαοϊκό Μπο Σιλάι που καταδικάστηκε σε ισόβια για διαφθορά, καθώς και τους ομίλους συμφερόντων που εμπόδιζαν τη νέα φάση των μεταρρυθμίσεων.

Με λίγα λόγια, σχολιάζει σε κύριο άρθρο της η Μοντ, η ολομέλεια επιβεβαίωσε ότι το κόμμα ξέρει να προσαρμόζεται χωρίς να παραιτείται του μονοπωλίου της εξουσίας.

«Η πολιτική μετάβαση ήταν αρκετά αιματηρή», επισημαίνει στη γαλλική εφημερίδα ο Νικολά Μπεκελέν, καθηγητής στο Χονγκ Κονγκ από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. «Ο Σι χρειάστηκε ένα χρόνο για να εξουδετερώσει τις αδυναμίες του συστήματος που είχαν εντοπιστεί: την έλλειψη χαρίσματος και νομιμότητας των ηγετών, τη διαφθορά… Η προηγούμενη δεκαετία ήταν μια χαμένη δεκαετία, η πίεση της κοινωνίας αυξάνεται και χρειάζεται μια εναλλακτική λύση στις πολιτικές μεταρρυθμίσεις: είτε θα ήταν η οικονομία είτε το δίκαιο. Εγινε η επιλογή της οικονομίας. Το κόμμα συνειδητοποίησε ότι αν δεν ανανεωθεί, κινδυνεύει η επιβίωσή του. Στην πραγματικότητα, είναι ένα κόμμα ‘λενινιστικό-δαρβινιστικό'».