Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ουκρανία: Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο πρόεδρος η απόφαση του οποίου να μην υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, προκάλεσε μαζικές διαδηλώσεις



Κίεβο

Ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς είναι ένας άνθρωπος που προκαλεί σκάνδαλα: το 2004, η νίκη του, έπειτα από νοθεία, στις προεδρικές εκλογές είχε ως αποτέλεσμα την Πορτοκαλί Επανάσταση ενώ σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες Ουκρανών καταγγέλλουν την άρνησή του να υπογράψει τη συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ.

Σωματώδης, με ύψος σχεδόν δύο μέτρα και ηλικίας 63 ετών, ο Γιανουκόβιτς είναι ρωσόφωνος και φιλορώσος, όπως και η περιφέρεια της ανατολικής Ουκρανίας στην οποία γεννήθηκε, το βιομηχανικό Ντονμπάς.

Παρά την υποστήριξη που είχε από τον ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς σαρώθηκε από την Πορτοκαλί Επανάσταση που έφερε στην εξουσία τους φιλοδυτικούς --πρωθυπουργός εξελέγη η αντίπαλός του Γιούλια Τιμοσένκο-- και έμοιαζε πως η πολιτική σταδιοδρομία του είχε τελειώσει σ' αυτή τη χώρα των 46 εκατ. κατοίκων που βρίσκεται στις πύλες της ΕΕ.

Ωστόσο, χάρη στη βοήθεια αμερικανών συμβούλων σε θέματα επικοινωνίας, κατάφερε να "επανεφεύρει" τον εαυτό του: βελτίωσε τις γνώσεις του στην ουκρανική, την επίσημη γλώσσα της χώρας που είχε εκτοπισθεί από τα ρωσικά στη διάρκεια της σοβιετικής εποχής και το 2010 κέρδισε την προεδρία από την αντίπαλό του, τη χαρισματική Γιούλια Τιμοσένκο.

"Είναι ένας άνθρωπος ικανός να μαθαίνει, να κάνει προόδους, στην ουκρανική ή στη διαχείριση της χώρας", εκτιμά ο Τάρας Τσόρνοβιλ, γιος ενός εθνικιστή ηγέτη ο οποίος είχε διατελέσει αρχηγός του εκλογικού επιτελείου του και μετά βουλευτής του κόμματός του.

Μετά την άνοδό του στην προεδρία, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς προσπάθησε να βελτιώσει την εικόνα του, εμφανιζόμενος ως υπερασπιστής των δημοκρατικών αξιών και της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας και διακηρύσσοντας παράλληλα τη βούλησή του να προσεγγίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η προσπάθεια απέδωσε και αυτός που χαρακτηριζόταν άλλοτε "άνθρωπος της Μόσχας", εμφανιζόταν πριν ακόμη μερικές εβδομάδες ως ο απροσδόκητος πρωτεργάτης του ευρωπαϊκού μέλλοντος της Ουκρανίας, καθώς αναμενόταν να υπογράψει στα τέλη Νοεμβρίου μια ιστορική συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ.

Όμως μερικές ημέρες πριν από την προγραμματισμένη υπογραφή, έπειτα από επισκέψεις στο ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν που καλύφθηκαν από μυστήριο, ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε την υπογραφή αυτής της συμφωνίας, υπό την προφανή πίεση της Ρωσίας.

Οι μεγάλες φιλοευρωπαϊκές διαδηλώσεις που ακολούθησαν στο Κίεβο διαλύθηκαν βίαια, με δακρυγόνα και βομβίδες κρότου-λάμψης που προκάλεσαν τον τραυματισμό εκατοντάδων ανθρώπων.

Πρόκειται για μια κατάσταση πρωτοφανή για την Ουκρανία η οποία, αντίθετα από άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, δεν είχε γνωρίσει παρά ειρηνικές διαδηλώσεις μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, με πρώτη την υποδειγματική Πορτοκαλί Επανάσταση.

Αυτής της βίαιης καταστολής είχαν προηγηθεί παραβιάσεις των ελευθεριών του Τύπου και του συνέρχεσθαι και κυρίως η καταδίκη, το 2011, της Γιούλια Τιμοσένκο σε κάθειρξη επτά ετών για κατάχρηση εξουσίας, μια υπόθεση που καταγγέλθηκε από την αντιπολίτευση ως πράξη εκδίκησης εκ μέρους του Γιανουκόβιτς και προκάλεσε σοβαρή κρίση ανάμεσα στο Κίεβο και την ΕΕ.

Ενώ οι σχέσεις του με τους Ευρωπαίους έχουν ψυχρανθεί, ο ουκρανός πρόεδρος διατρέχει τον κίνδυνο να μην αισθάνεται πολύ άνετα ούτε με τον "μέντορά" του, τον Βλαντίμιρ Πούτιν.

"Θεωρούν τον Γιανουκόβιτς φιλορώσο, αλλά δεν ήταν ποτέ. Φοβόταν τον Πούτιν", εξηγεί ο Τάρας Τσόρνοβιλ.

"Ο Πούτιν, για τον οποίο 'η Ουκρανία και η Ρωσία αποτελούν ένα και μόνο λαό' είναι μια απειλή για τον Γιανουκόβιτς. Αν απαρνηθεί την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η Ρωσία θα τον καταπιεί", υπογραμμίζει ο αναλυτής Αλέξι Γκαράν.

Η προεδρία του Γιανουκόβιτς ευνόησε την άνοδο της ισχύος της "Οικογένειας", μιας ισχυρής πολιτικοοικονομικής φατρίας στην οποία μετέχουν πολλοί οικείοι του, ύποπτοι ότι πλουτίζουν χάρη στην επιρροή του και με τη διαφθορά. Ανάμεσά τους είναι ο γιος του Γιανουκόβιτς, ο Αλεξάντρ, και ο πρώτος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο 37χρονος Σεργκέι Αρμπούζοφ.

Η αντιπολίτευση και τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης δεν σταματούν να καταφέρονται εναντίον των πολυτελών γούστων του προέδρου, καταγγέλλοντας κυρίως την πολυτελή κατοικία του στη Μεζιγκόριε, κοντά στο Κίεβο, την ώρα που η χώρα βρίσκεται σε κρίση.

Αυτή η μεγάλη ιδιοκτησία των 1.370 στρεμμάτων, η οποία ήταν κάποτε επίσημη κατοικία, πέρασε σύμφωνα με τον Τύπο υπό τον έλεγχο ιδιωτικών δομών που ανήκουν σε οικείους του προέδρου.

Ορφανός από την ηλικία των δύο ετών, ο Γιανουκόβιτς ανατράφηκε από τη γιαγιά του σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Στα νιάτα του είχε εκτίσει ποινές φυλάκισης τριών ετών για κλοπή και τραυματισμούς -- καταδίκες που ακυρώθηκαν αργότερα από τη δικαιοσύνη.

"Η κύρια φοβία του είναι μήπως δολοφονηθεί από κάποιον από τους δικούς του", λέει ο Τάρας Τσόρνοβιλ.

Μηχανικός, στη συνέχεια διευθυντής μιας επιχείρησης μεταφορών, διορίσθηκε κυβερνήτης του Ντόνετσκ το 1997 --την εποχή που οι συγκρούσεις ανάμεσα σε φατρίες με ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μαίνονταν για τον έλεγχο των μεταλλουργικών εργοστασίων της περιοχής-- πριν γίνει πρωθυπουργός (2002-2004) υπό τον πρώην πρόεδρο Λεονίντ Κούτσμα.

Η σύζυγος του Γιανουκόβιτς, η Λιουντμίλα, η οποία είχε κατηγορηθεί για μια αδέξια παρέμβασή της στη διάρκεια μιας συγκέντρωσης κατά την Πορτοκαλί Επανάσταση, έχει έκτοτε ουσιαστικά εξαφανισθεί από το προσκήνιο. 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία