Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η ουκρανική κρίση προσφέρει τρία μαθήματα 

(Πηγή: Libération)

Γράφει ο Μπερνάρ Γκετά



Παρίσι

Είστε Ουκρανός. Η χώρα σας βρίσκεται ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία. Ο Βλαντίμιρ Πούτιν κάνει τα πάντα για να την εντάξει σε μια τελωνειακή ένωση και να την επαναφέρει σε μια αυτοκρατορία από την οποία είχε καταφέρει να ξεφύγει. Από τη μια πλευρά, λοιπόν, έχετε μια δικτατορία. Κι από την άλλη, ένα σύνολο κρατών που προσδιορίζονται από το κράτος δικαίου, την κοινωνική προστασία και τη δημοκρατία.

Τι κάνετε; Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι Ουκρανοί. Διαλέγετε την Ευρώπη. Όχι επειδή η κατάσταση εκεί είναι ρόδινη. Η κοινωνική προστασία υποχωρεί. Η δημοκρατία είναι κάθε άλλο παρά τέλεια. Η ανεργία παγιώνεται, καθώς η Ευρώπη έχει αποβιομηχανοποιηθεί. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί είναι ξεπερασμένοι. Υπάρχει όμως κάτι καλύτερο; Όχι βέβαια στην Αφρική, αλλά ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σίγουρα όχι στην Κίνα, τη Ρωσία ή τις αναδυόμενες χώρες. Ίσως στον Καναδά, αλλά πουθενά αλλού.

Το ερώτημα δεν είναι αν η Ένωση λειτουργεί με ανεπαρκή τρόπο. Αυτό είναι βέβαιο. Το ερώτημα είναι πώς θα την ξαναστήσουμε στα πόδια της, με ποιο ρυθμό και σε ποια κατεύθυνση θα προχωρήσουμε, αν θα συνδιαχειριστούμε τις επενδύσεις μας για να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας, πώς θα υπερασπιστούμε τα κοινωνικά, βιομηχανικά, στρατηγικά και εμπορικά μας συμφέροντα χωρίς να ξεχνάμε την αλληλεγγύη και την ελευθερία, πώς θα υπερασπιστούμε δηλαδή ένα κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο το οποίο οι Ουκρανοί δεν είναι οι μόνοι που ζηλεύουν.

Αυτό είναι το πρώτο μάθημα από την ουκρανική κρίση, γράφει ο Μπερνάρ Γκετά στη Λιμπερασιόν: δεν πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα επειδή πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά.

Το δεύτερο μάθημα είναι εξίσου σημαντικό. Ο πρόεδρος Γιανουκόβιτς, που αρχικά υπερασπιζόταν την ανατολική Ουκρανία όπου κυριαρχούν οι ρωσόφωνοι, διαπραγματεύτηκε στη συνέχεια μια οικονομική συμφωνία με την ΕΕ, φοβούμενος την υπέρμετρη ρωσική επιρροή στη χώρα του. Και τον Νοέμβριο έκανε στροφή 180 μοιρών και στράφηκε προς τη Μόσχα. Είναι προφανές ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν εκβίασε την Ουκρανία. Απείλησε ότι θα κλείσει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου και θα περικόψει τη βοήθεια. Στο κάτω-κάτω, όμως, εκείνος υπερασπίστηκε με τον τρόπο που πιστεύει τα συμφέροντα της χώρας του. Η Ευρωπαϊκή Ένωση τι έκανε;

Δεν έκανε τίποτα. Η μάλλον έκανε κάτι χειρότερο: δέχθηκε να μισανοίξει την αγορά της σε ουκρανικά προϊόντα που δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους. Πρόσφερε στο Κίεβο την ψευδαίσθηση ότι του ανοίγει την αγκαλιά της, ενώ στην πραγματικότητα απέδειξε ότι δεν έχει πραγματική εξωτερική πολιτική και δεν έχει προχωρήσει σε αρκετό βαθμό προς μια πολιτική ένωση που θα τη βοηθούσε να ασκήσει τη σφαίρα επιρροής της.

Το τρίτο μάθημα από την ουκρανική κρίση, τέλος, είναι ότι η χώρα αυτή δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο μιας μάταιης διαμάχης, αλλά η γέφυρα ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία. Γιατί μόνο ο διάλογος ανάμεσα στους δύο αυτούς πυλώνες της Ευρώπης μπορεί να εξασφαλίσει τη σταθερότητα της ηπείρου.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία