Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο φόβος του ισλαμικού εξτρεμισμού αυξάνεται στις μουσουλμανικές χώρες 



Ουάσιγκτον

Ο φόβος του ισλαμικού εξτρεμισμού μεγαλώνει στις μουσουλμανικές χώρες, από τη Μέση Ανατολή έως τη νότια Ασία, σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιοποιήθηκε στις ΗΠΑ.

Ο φόβος αυτός έχει αναπτυχθεί εδώ κι ένα χρόνο, αφενός εξ αιτίας του πολέμου στη Συρία που συνεχίζει να μαίνεται και όπου μετέχουν ισλαμιστικά κινήματα και αφετέρου εξ αιτίας των αιματηρών επιθέσεων του εξτρεμιστικού κινήματος Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, συμπεραίνει το αμερικανικό ινστιτούτο Pew που διεξήγαγε δημοσκόπηση σε δείγμα τουλάχιστον 14.200 ερωτηθέντων σε 14 μουσουλμανικές χώρες.

Τα ισλαμιστικά κινήματα όπως η Αλ Κάιντα, η Χεζμπολάχ, η Μπόκο Χαράμ ή η Χαμάς αρχίζουν να χάνουν επίσης υποστηρικτές.

Ο αριθμός επίσης των ανθρώπων που τάσσονται υπέρ των επιθέσεων αυτοκτονίας εναντίον αμάχων έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία δέκα χρόνια.

Η δημοσκόπηση διενεργήθηκε από τις 10 Απριλίου έως τις 25 Μαΐου, δηλαδή πριν από την επιχείρηση που εξαπέλυσε το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε στις 9 Ιουνίου που αποκαλείται Ισλαμικό Κράτος στο βόρειο και κεντρικό Ιράκ.

Στον Λίβανο, που συνορεύει με τη Συρία, το 92% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι φοβάται άνοδο του ισλαμικού εξτρεμισμού, ένα ποσοστό αυξημένο κατά 11 μονάδες σε σχέση με το 2013, που κατανέμεται σχεδόν ίσα μεταξύ των σιιτικών, σουνιτικών και χριστιανικών κοινοτήτων της χώρας.

Η ανησυχία αυξάνεται επίσης στην Ιορδανία και την Τουρκία, δύο όμορες χώρες, γειτονικές της Συρίας που φιλοξενούν χιλιάδες πρόσφυγες από την έναρξη της σύγκρουσης τον Μάρτιο του 2011.

Οι Ιορδανοί, σε ποσοστό 62%, εκφράζουν την ανησυχία τους για τον ισλαμικό εξτρεμισμό, ποσοστό που αυξήθηκε κατά 13 μονάδες σε σχέση με το 2012. Στην Τουρκία, το 50% των πολιτών διακατέχεται από τον ίδιο φόβο, ποσοστό που αυξήθηκε κατά 18 μονάδες σε σχέση με το 2012.

"Στην Ασία, ισχυρές πλειοψηφίες στο Μπανγκλαντές (69%), στο Πακιστάν (66%) και στη Μαλαισία (63%) εκφράζουν ανησυχία για τον ισλαμικό εξτρεμισμό", σύμφωνα με το Pew.

Το ποσοστό αυτό είναι ωστόσo αρκετά μικρότερο στην Ινδονησία, μια από τις πλέον πολυπληθείς μουσουλμανικές χώρες, με το 40% των κατοίκων να δηλώνει ανησυχία.

Οι Νιγηριανοί στην πλειοψηφία τους (79%) δηλώνουν την αντίθεσή τους στην οργάνωση Μπόκο Χαράμ που απήγαγε τον Απρίλιο 200 κορίτσια από το σχολείο τους, ενώ το 59% των Πακιστανών δηλώνει ότι απεχθάνεται τους Ταλιμπάν.

Η πλειοψηφία των Παλαιστινίων (53%) έχει αρνητική γνώμη για τη Χαμάς, την οποία το Ισραήλ θεωρεί υπεύθυνη για την απαγωγή και το φόνο των τριών εφήβων. Το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 63% στη Λωρίδα της Γάζας.

Μόλις το 46% των Παλαιστινίων θεωρεί αιτιολογημένες τις επιθέσεις αυτοκτονίας, έναντι 70% το 2007.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία