|
| | | |
Στο Χονγκ Κονγκ, μια "επανάσταση των ομπρελών" υπέρ της δημοκρατίας
Χονγκ Κονγκ
Στο Χονγκ Κονγκ συνήθως χρησιμεύει για να προφυλάσσει από τον ήλιο και σπανιότερα από τη βροχή: η ομπρέλα, χρήσιμη επίσης για την προστασία από τα δακρυγόνα, έχει γίνει το σύμβολο των διαδηλώσεων υπέρ της δημοκρατίας.
Οι κάτοικοι αυτής της πρώην βρετανικής αποικίας που πέρασε υπό κινεζική κηδεμονία είναι συνηθισμένοι στις ξαφνικές αλλαγές του καιρού και σπάνια βγαίνουν χωρίς ομπρέλα.
Αυτό το τυπικό αξεσουάρ των κατοίκων του Χονγκ Κονγκ δίνει τώρα το όνομά του στο κίνημα των πολιτών που ζητούν από το Πεκίνο περισσότερες πολιτικές ελευθερίες.
Η έκφραση "επανάσταση των ομπρελών" κάνει θραύση στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Ένα πανό με σύνθημα για την εν λόγω επανάσταση εθεάθη επίσης πάνω σ' ένα οδόφραγμα το οποίο υψώθηκε μπροστά από ένα σταθμό του μετρό.
Οι διαδηλώσεις, κατά τις οποίες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να ζητήσουν από το Πεκίνο περισσότερες πολιτικές ελευθερίες, πήραν βίαιη τροπή όταν η αστυνομία έκανε άφθονη χρήση αερίου πιπεριού και δακρυγόνων για να προσπαθήσει να τις διαλύσει.
Οι διαδηλωτές, μεταξύ των οποίων είναι πολλοί φοιτητές και μαθητές, βρέθηκαν με μοναδικό μέσο άμυνας τις ομπρέλες. Ή σχεδόν μοναδικό: οι χειρουργικές μάσκες, τα γυαλιά του σκι και η μεμβράνη για τρόφιμα με την οποία τυλίγουν το πρόσωπο, χρησιμοποιούνται επίσης ευρέως.
"Η ομπρέλα είναι πιθανόν το πιο εντυπωσιακό σύμβολο αυτών των διαδηλώσεων", λέει η Κλόντια Μο, μια βουλευτής υπέρ της δημοκρατίας. "Οι διαδηλώσεις μας ήταν άλλοτε τόσο ειρηνικές. Σήμερα το σπρέι πιπεριού έχει γίνει τόσο συνηθισμένο ώστε πρέπει να προφυλαγόμαστε απ' αυτό με τις ομπρέλες", υπογραμμίζει. "Οι αστυνομικοί, αυτοί έχουν ασπίδες πολύ αποτελεσματικές".
"Δεν έχουμε όπλα, έχουμε μόνο ομπρέλες", λέει η Κέιλι Λάου, μια 25χρονη νοσηλεύτρια που πέρασε τη νύκτα κοντά στην έδρα της κυβέρνησης στο κέντρο της πόλης, εξοπλισμένη με το ροζ αξεσουάρ της.
Η εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής που σιγοβράζει εδώ και εβδομάδες στην πρώην βρετανική αποικία επιταχύνθηκε ξαφνικά στη διάρκεια του σαββατοκύριακου και το Χονγκ Κονγκ γνώρισε τις χειρότερες πολιτικές ταραχές από το 1997, τότε που είχε περάσει υπό την κηδεμονία της Κίνας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|