Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Αφγανιστάν: Η παραγωγή της οπιούχου παπαρούνας σε νέο ρεκόρ



Καμπούλ

Η καλλιέργεια της οπιούχου παπαρούνας στο Αφγανιστάν έφθασε σε νέο ρεκόρ το 2014 ως προς τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, καταγράφοντας αύξηση της παραγωγής κατά 17% σε σχέση με το 2013, σύμφωνα με το Γραφείο Ναρκωτικών και Εγκληματικότητας των Ηνωμένων Εθνών, γεγονός που επισφραγίζει την αποτυχία της πολιτικής της Ουάσινγκτον για την καταπολέμηση των ναρκωτικών στη χώρα, την ώρα που ολοκληρώνεται η αποχώρηση των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων.

Το Αφγανιστάν παραμένει με απόσταση η πρώτη παραγωγός της οπιούχου παπαρούνας στον κόσμο, με το 80% της παγκόσμιας παραγωγής του φυτού το οποίο παρέχει την πρώτη ύλη για την παρασκευή της ηρωίνης, που τροφοδοτεί μία εξαιρετικά επικερδή οικονομική δραστηριότητα στη φτωχή αυτή χώρα.

Οι καλλιεργούμενες εκτάσεις έφθασαν το 2014 στα 2.240.000 στρέμματα , καταγράφοντας αύξηση κατά 7%, σύμφωνα με την έκθεση της υπηρεσίας του ΟΗΕ, γεγονός που σημαίνει τον τριπλασιασμό των καλλιεργούμενων εκτάσεων (740.000 στρέμματα) από το 2002, έναν χρόνο μετά την αμερικανική εισβολή στο Αφγανιστάν και την ανατροπή του καθεστώτος των ταλιμπάν.

Το μεγαλύτερο μέρος των καλλιεργειών βρίσκεται στις επαρχίες του νότιου και του δυτικού Αφγανιστάν, Χελμάντ, Φαράχ, Νιμρόζ, Κανταχάρ. Η παραγωγή της ηρωίνης γίνεται σε παράνομα εργαστήρια που βρίσκονται σε συνοριακές περιοχές και στη συνέχεια η διακίνηση ξεκινά από τις γειτονικές χώρες, από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες προς βορράν ή από το Μπαλουτσιστάν του Πακιστάν προς νότον και από το Ιράν προς δυσμάς.

Η καταπολέμηση της καλλιέργειας της οπιούχου παπαρούνας είναι η δεύτερη μεγάλη αποτυχία της δυτικής στρατηγικής στο Αφγανιστάν, μετά την αδυναμία της αποκατάστασης της ειρήνης και της σταθερότητας στη χώρα.

Η αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, που θα ολοκληρωθεί στο τέλος του έτους, δημιουργεί ανησυχίες για ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση και αύξηση της καλλιέργειας της παπαρούνας.

"Η χώρα καλείται να τα βγάλει πέρα μόνη και θα πρέπει να χειρισθεί κατά προτεραιότητα το θέμα της ποινικοποίησης της οικονομίας και της πολιτικής της ζωής", σύμφωνα με τον Ζαν-Λικ Λεμαϊέ του Γραφείου Ναρκωτικών και Εγκληματικότητας των Ηνωμένων Εθνών.

Από την πλευρά του, ο υπουργός αρμόδιος για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών του Αφγανιστάν, ο Μουμπαρίζ Ρασίντι, παραδέχθηκε σήμερα κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ότι η πολιτική κατά των ναρκωτικών πρέπει να αναθεωρηθεί και να βελτιωθεί. Ωστόσο δικαιολόγησε την αύξηση των καλλιεργούμενων εκτάσεων λέγοντας ότι οι αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας ήσαν επί πολλούς μήνες απασχολημένες με τις εκλογές και δεν κατόρθωσαν να προχωρήσουν στις προγραμματισμένες καταστροφές των καλλιεργειών.

Οι ταλιμπάν εισπράττουν φόρους από τους καλλιεργητές της παπαρούνας για να χρηματοδοτήσουν τις επιχειρήσεις τους κατά των αφγανικών και των νατοϊκών στρατιωτικών δυνάμεων. Ομως δεν είναι οι μόνοι που επωφελούνται από την παραγωγή και διακίνηση, η οποία χρηματοδοτεί επίσης τις αφγανικές αρχές και του τοπικούς πολέμαρχους.

Τα εισοδήματα που προέρχονται από την καλλιέργεια της παραρούνας πριν από την επεξεργασία της ανέρχονται σε 0,85 δισεκατομμύριο δολάρια, που αντιστοιχεί στο 4% του ΑΕΠ της χώρας.
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία