Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η Γερμανία προτιμά να είναι μόνη, παρά να έχει μια κακή συνοδεία

του Εουτζένιο Σκάλφαρι *



(Πηγή: La Repubblica)

Ένα αντιγερμανικό αίσθημα έχει αρχίσει εδώ και λίγο καιρό να διαχέεται στην Ευρώπη και με την ευκαιρία της ελληνικής κρίσης, έχει ενταθεί. Δύο είναι οι παράγοντες που προκαλούν την αντιπάθεια, ακόμη και την απέχθεια, προς τη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Ο ένας είναι ο ευρωπαϊσμός, που αισθάνεται προδομένος. Ο άλλος είναι ο αντιευρωπαϊσμός, που βλέπει τη Γερμανία ως στυλοβάτη μιας δικτατορικής Ευρώπης.

Την ίδια ώρα, παρατηρείται στη γερμανική κοινή γνώμη ένα αντιευρωπαϊκό πνεύμα, που θέλει τη Γερμανία μόνη και αυτάρκη, ?ber alles όπως έλεγε ο χιτλερικός εθνικός ύμνος. Ο γερμανικός αντιευρωπαϊσμός εξηγείται εύκολα: Πηγάζει από μια ιστορική περιφρόνηση που νιώθουν οι Γερμανοί απέναντι στις άλλες χώρες που συνυπάρχουν μαζί τους στην ίδια ήπειρο. Με μια εξαίρεση, ή μάλλον δύο. Τη χώρα που λεγόταν κάποτε Αγγλία, μια ναυτική δύναμη με την οποία η Γερμανία μπορούσε ακόμη και να συμμαχήσει και στην οποία ορισμένες οικογένειες Γερμανών ευγενών είχαν προσφέρει κυρίαρχες δυναστείες. Και τη Γαλλία, ιστορικό της αντίπαλο για σχεδόν μια χιλιετία.

Αυτά όμως ανήκουν στην Ιστορία. Η γερμανική μοναξιά σήμερα είναι ιδεολογική: Η Γερμανία είναι αποτελεσματική, είναι ηθικά ακέραιη, είναι εργατική, είναι πρωτοπόρα στον τομέα της τεχνολογίας, έχει φτάσει στα ανώτερα επίπεδα της επιστήμης, της φιλοσοφίας, της λογοτεχνίας, της μουσικής. Γεωπολιτικά, βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης, σε ίση απόσταση από τα Ουράλια και την Πορτογαλία, από τη Σκανδιναβία και τη Μεσόγειο. Με άλλα λόγια, δεν είναι κατά της Ευρώπης, είναι η Ευρώπη.

Η Άνγκελα Μέρκελ, όπως έχει φανεί από τη μακρά θητεία της, είναι ευρωπαΐστρια, όπως και ο Σόιμπλε ? αλλά με τον δικό τους τρόπο. Δεν θέλουν τις πραγματικές Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, με μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Θέλουν έναν πυρήνα επτά ή οκτώ κρατών, που μοιράζονται ένα νόμισμα, αποδέχονται μια σφιχτή οικονομικό-πολιτική διακυβέρνηση, έχουν παραχωρήσει ένα σημαντικό μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας, με την εξουσία όμως να εξακολουθεί να βρίσκεται στα χέρια των εθνικών ηγετών.

Είναι αυτό μια ομοσπονδία; Όχι, μοιάζει περισσότερο με ολιγαρχία. Η Ιταλία θα αποτελούσε μέρος της; Ναι, μαζί με την Ισπανία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Πορτογαλία, τη Σλοβενία. Οι υπόλοιποι θα παρέμεναν σε μια Ένωση με ένα ευρώ δεύτερης κατηγορίας, που δεν θα είχε σταθερή ισοτιμία αλλά θα παρουσίαζε μια διακύμανση. Αν η οικονομία τους προόδευε, θα γίνονταν δεκτοί στην πρώτη κατηγορία. Όσο για την ΕΚΤ, θα είχε αρμοδιότητες τόσο για την πρώτη όσο και για τη δεύτερη κατηγορία. Το ευρώ είναι πάντα ευρώ.

Οι χώρες εκτός ευρώ, τέλος, θα παρέμεναν στην Ένωση, στο βαθμό που δεν θα αποφάσιζαν κάτι διαφορετικό.

Ένα τέτοιο σχήμα θα ήταν πολύ εύθραυστο. Μια διακυβέρνηση που βασίζεται σε ορισμένα έθνη, με ηγεμονική δύναμη φυσικά τη Γερμανία, και διαθέτει εύθραυστα όργανα και αυτόνομα κέντρα εξουσίας, δεν μπορεί να σταθεί. Έχουμε στη διάθεσή μας δέκα με δεκαπέντε χρόνια το πολύ. Αν δεν δράσουμε εγκαίρως, θα κυριαρχήσουν στην Ευρώπη οι φυγόκεντρες δυνάμεις. Και αντί για πλοίο που θα κυριαρχεί στη θάλασσα, θα τη μετατρέψουν σε μερικές βάρκες που θα βολοδέρνουν δίπλα στην ακτή.

(*) Ο Εουτζένιο Σκάλφαρι είναι πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Λα Ρεπούμπλικα»

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία