Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ο Γκασπάρ Νοέ μιλώντας για την ταινία του LOVE  τονίζει...

«H αγάπη δεν είναι ένα καθεστώς ειρήνης είναι ένα καθεστώς πολέμου»



Κείμενο Φ. Γιαννούλη - Αθήνα

O Γκασπάρ Νοέ είναι ένας σκηνοθέτης που έχει προκαλέσει με τις ταινίες του και το στυλ του όσο λίγοι. Σίγουρα όλοι θυμούνται το Irreversable, με τον βιασμό της Monica Belluci επί σκηνής, το 2002, ή το Enter the Void, το 2009. Ο Νοέ επέστρεψε φέτος στις Κάννες με την ταινία Love, μια προκλητική ερωτική Οδύσσεια που γυρίστηκε σε εκθαμβωτικό 3D.

«Η ταινία μου αυτή είναι πιο απλή, δεν είναι φορμαλιστική. Θέλησα να είμαι πιο κοντά στην πραγματική ζωή και ήξερα ότι ήθελα να χρησιμοποιήσω μια άλλη κινηματογραφική γλώσσα, που δεν είχα ως τώρα χρησιμοποιήσει» είπε ο Γκασπάρ Νοέ, σε συνέντευξη Τύπου στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και συμπλήρωσε: «από τις χαρές που έχεις όταν κάνεις ταινίες είναι να προσπαθείς να παίζεις με την γλώσσα στον τρόπο που κινηματογραφείς, και θέλω να αναζητώ νέους τρόπους, να εκφράζομαι με τις εικόνες».

Στις επίμονες ερωτήσεις για το αν η ταινία του είναι πορνογραφία, ο σκηνοθέτης είπε ότι «πορνογραφική είναι η ταινία όπου οι εικόνες έχουν γυριστεί προκειμένου κάποιος να ερεθιστεί και στη συνέχεια να αυνανιστεί. Η δική μου ταινία δεν έχει αυτό το σκοπό, ήθελα να απεικονίσω ένα ερωτικό πάθος όπως είναι». Στην ερώτηση γιατί ο τίτλος της είναι LOVE και όχι SEX είπε: «Αν αφαιρέσετε την συναισθηματικότητα από το σεξ τότε ναι, θα μπορούσατε να έχετε μια τέτοια ταινία. Ίσως να ήταν ερωτική, αλλά δεν θα απευθυνόταν στο κομμάτι του μυαλού που σκέφτεται ως θηλαστικό, γιατί ως θηλαστικά θέλουμε να προστατεύουμε αυτούς που αγαπάμε. Υπάρχει και ένα τμήμα του εγκεφάλου μας που είναι πιο υπολογιστικό, και είναι αυτό που μας κάνει να μιλάμε και να κάνουμε προβλέψεις για μέλλον. Η υπολογιστική αυτή ανάγκη θα εστίαζε στην κυριαρχία και την επιβίωση, και τότε θα μπορούσε να είναι μια ταινία για τον πόλεμο και το σεξ. Θα ήταν εξαιρετικά βάρβαρη και σκληρή ταινία. Τις εικόνες του ψυχρού σεξ μπορείτε να τις βρείτε παντού, δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο».

Για το αν επιδιώκει την πρόκληση, ο σκηνοθέτης απάντησε ότι σε μία τάξη υπάρχει ο καλός μαθητής και ο προβληματικός μαθητής. «Δεν ήμουν ποτέ ο προβληματικός μαθητής αλλά πάντα ζήλευα τον προβληματικό μαθητή της τάξης μου, γιατί ήταν το κακό παιδί, που έκανε φασαρία και έβριζε τους καθηγητές. Νομίζω ότι έχει έρθει ο καιρός να περάσω από τον καλό μαθητή στον κακό μαθητή. Με το που θα βρεθεί κάποιος σε αυτή τη θέση καταλαβαίνει ότι είναι φυσιολογικό. Δεν υπάρχει τίποτα στις ταινίες μου που το κάνω μόνο και μόνο για να σοκάρω. Πάντως, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η αγάπη δεν είναι ένα καθεστώς ειρήνης είναι ένα καθεστώς πολέμου. Μας κάνει να είμαστε χαρούμενοι και ταυτόχρονα να υποφέρουμε».

Το LOVE βρίσκει τον κεντρικό του ήρωα, τον Murphy, το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Το τηλέφωνο χτυπά, ενώ εκείνος βρίσκεται δίπλα στη γυναίκα του και το δύο ετών παιδί του. Ακούει τα μηνύματα του τηλεφωνητή του, ένα μήνυμα από την μητέρα της Electra. Η γυναίκα είναι απελπισμένη και ζητά από τον Murphy να της πει αν έχει νέα για την κόρη της που έχει χαθεί, που αγνοείται για αρκετό διάστημα. Η μέρα περνά και ο Murphy θα βρεθεί το βράδυ να σκέφτεται τα δύο χρόνια της θυελλώδους σχέσης του με την Electra, στην πιο παθιασμένη σχέση της ζωής του, τις υποσχέσεις της, τα παιχνίδια της και τα λάθη της. Και κάπου εκεί αρχίζει το Love...

Η ταινία θα προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 22 Οκτωβρίου.

 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία