Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΗΠΑ

Εκατό επικεφαλής επιχειρήσεων έχουν συντάξεις ίσες με αυτές 50 εκατομμυρίων νοικοκυριών



Ουάσινγκτον

Εκατό επικεφαλής αμερικανικών επιχειρήσεων, μερικοί από τους οποίους εξακολουθούν να είναι εν ενεργεία, έχουν συντάξεις ίσες με αυτές που παίρνουν 50 εκατ. νοικοκυριά στις ΗΠΑ, δηλαδή σχεδόν οι μισές οικογένειες της χώρας, αναφέρεται σε μελέτη δύο "δεξαμενών σκέψης" που δόθηκε  στη δημοσιότητα.

Συνολικά το κομπόδεμα των 100 αφεντικών που έχουν τα μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά ταμεία ανέρχεται σε 4,9 δισεκ. δολάρια, αρκετά για να λαμβάνουν σχεδόν 280.000 δολάρια τον μήνα "μέχρι το τέλος της ζωής τους", υπολόγισαν το Center for Effective Government και το Institute for Policy Studies.

Το ποσό αυτό ισοδυναμεί επίσης με τα ποσά που έχουν αποταμιεύσει για τις συντάξεις τους οι 116 εκατομμύρια φτωχότεροι Αμερικανοί, εκτιμούν αυτές οι δύο προοδευτικές "δεξαμενές σκέψης".

"Το κομπόδεμα αυτό δεν οφείλεται στο ότι οι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι εργάζονται πιο σκληρά ή επενδύουν πιο σοφά. Οφείλεται σε κανόνες που έχουν διαμορφωθεί επίτηδες για να ανταμειφθούν αυτοί που ήδη βρίσκονται στο πάνω μέρος της κλίμακας", υποστηρίζεται στην έκθεση, στην οποία το γεγονός αυτό θεωρείται άλλη μια ένδειξη των ανισοτήτων στις ΗΠΑ.

Οι νέοι μισθωτοί συναντούν έτσι τις μεγαλύτερες δυσκολίες για να αποταμιεύσουν για τη σύνταξή τους, λόγω της έλλειψης σταθερών θέσεων εργασίας και του "εξωφρενικού" βάρους των χρεών που συνάπτουν για τις σπουδές τους, διευκρινίζουν οι δύο "δεξαμενές σκέψης".

Σύμφωνα με τη μελέτη τους, τα μεγάλα αφεντικά στις ΗΠΑ είδαν τις συντάξεις τους να αυξάνονται χάρη σε μια ειδική διάταξη που τους επιτρέπει να μην πληρώνουν φόρους για τα ποσά που προορίζονται για τα γεράματά τους.

Δεν τους επιβάλλεται κανένα όριο, ενώ για τους απλούς μισθωτούς άνω των 50 ετών το αφορολόγητο όριο είναι 24.000 δολάρια το χρόνο, υποστηρίζεται στη μελέτη.

Στη μελέτη κατονομάζεται συγκεκριμένα ο Ντέιβιντ Νόβακ, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος και στη συνέχεια εκτελεστικός πρόεδρος του ομίλου YUM Brands (Pizza Hut, KFC, Taco Bell...), ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή με μια συνολική σύνταξη άνω των 234 εκατ. δολαρίων, ενώ εκατοντάδες εργαζόμενοί του δεν έχουν "καμιά σύνταξη", διαβεβαιώνει η μελέτη.

Το Γαλλικό Πρακτορείο επικοινώνησε με τον όμιλο, ο οποίος δικαιολόγησε το ύψος της μελλοντικής σύνταξης του επικεφαλής του επικαλούμενος τον απολογισμό του στα 29 χρόνια που πέρασε στην εταιρεία. Η μετοχή YUM "σημείωσε αύξηση κατά 900% υπό την ηγεσία του", υποστήριξε ένας εκπρόσωπος.

Ο όμιλος διαβεβαίωσε επίσης ότι βοηθάει τους μισθωτούς του καταβάλλοντάς τους 6% του δολαρίου για κάθε δολάριο που τοποθετούν σ' ένα συνταξιοδοτικό ταμείο. 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία