Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Γινόμαστε οι φωνές των ανθρώπων που μας χρειάζονται» δηλώνει  ο Γιάννης Μπεχράκης

Τρεις Έλληνες φωτορεπόρτερ τιμήθηκαν με Πούλιτζερ 



Ουάσιγκτον/Αθήνα

«Για μένα το πιο σπουδαίο είναι ότι γινόμαστε οι φωνές των ανθρώπων που μας χρειάζονται». Αυτά ανέφερε , μεταξύ άλλων ο Γιάννης Μπεχράκης , ένας από τους τρεις Έλληνες φωτογράφους που τιμήθηκαν με το βραβείο Πούλιτζερ.

 

Μαζί με τους συναδέλφους του, 'Αλκη Κωνσταντινίδη και Αλέξανδρο Αβραμίδη, που ανήκουν στην ομάδα «Thompson Reuters», αποτύπωσαν την προσφυγική κρίση μέσα από τον φακό τους και απέσπασαν το βραβείο της κατηγορίας «Breaking News», το οποίο το πρακτορείο Reuters μοιράστηκε με την εφημερίδα «New York Times».

 

«Νομίζω είναι το πρώτο Πούλιτζερ που έρχεται στην Ελλάδα» είπε ο Γιάννης Μπεχράκης. «Χαίρομαι διπλά γιατί είναι μία επαγγελματική αναγνώριση υψηλού επιπέδου και για μένα και για την ομάδα μου». Αναφερόμενος στους άλλους δύο Έλληνες τιμώμενους σχολίασε: «Τα παιδιά είναι καταπληκτικά, έχουν πολύ ταλέντο, πολύ πάθος και πιστεύουν πολύ σε αυτό που κάνουν».

 

Όπως τόνισε, «το σημαντικό είναι αυτό που κάναμε φέτος μαζί με αυτά τα παιδιά. Με πολλές προσωπικές θυσίες καταφέραμε αυτό που θέλαμε, που ήταν να γίνουμε η φωνή αυτών των ανθρώπων που ερχόντουσαν σε μία κουκίδα γης στο Αιγαίο βλέποντάς την σαν την τελευταία τους ελπίδα. Οι άνθρωποι στα νησιά τους καλωσόρισαν, τους έδειξαν αγάπη και εμείς οι δημοσιογράφοι που ήμασταν εκεί για πάρα πολύ καιρό γίναμε τελικά σωσίβια για αυτούς. Ακούστηκε η φωνή τους μέσα από τις φωτογραφίες και τα κείμενά μας. Με αυτό τον τρόπο δείξαμε τι γίνεται στο κόσμο».

 

Τα στιγμιότυπα της προσφυγικής κρίσης που αποτύπωσαν με το φακό τους οι φωτογράφοι αποτέλεσαν αφορμή ώστε πολύς κόσμος να έρθει από διάφορα μέρη του κόσμου για να βοηθήσει, εξηγεί ο κ. Μπεχράκης. «Πολλές φορές ήρθαν άνθρωποι και μου είπαν: είδα μία φωτογραφία σου και σκέφτηκα ότι πρέπει να έρθω να βοηθήσω».

 

Ο βραβευμένος φωτορεπόρτερ, Γιάννης Μπεχράκης, συμπράττει με τον πιανίστα, Νίκο Λαάρη σε ένα μουσικό- φωτογραφικό ταξίδι τη Μεγάλη Δευτέρα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, για την υποστήριξη των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα». Ο Νίκος Λαάρης θα ερμηνεύσει το έργο του Χάιντν «Οι επτά λόγοι του Ιησού στο Σταυρό», ενώ θα προβάλλονται φωτογραφίες από αποστολές του Γιάννη Μπεχράκη σε διάφορα σημεία του κόσμου. Παράλληλα ο ίδιος ο φωτορεπόρτερ θα καταθέσει προσωπικές εμπειρίες, αλλά και μαρτυρίες προσφύγων, όπως τις έχουν καταγράψει οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα». Μιλώντας για την πρωτοβουλία στήριξης των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» ο κ. Μπεχράκης τόνισε ότι «Με τα χρήματα αυτά οι "Γιατροί Χωρίς Σύνορα" μπορούν να απαλύνουν τον πόνο και να σώσουν ζωές. Ξέρω αυτούς τους ανθρώπους, έχω δουλέψει μαζί τους, ξέρω ότι κάποιοι από αυτούς έχουν πεθάνει κάνοντας τη δουλειά τους». 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία