 |
|
|  |  |  | 
Φρίκη στις ΗΠΑ: Εργαζόμενοι φοράνε πάνες για να μην πηγαίνουν τουαλέτα!
Oxfam America
Σε συνθήκες πραγματικού μεσαίωνα εργάζονται χιλιάδες άνθρωποι στις ΗΠΑ στον τομέα εκτροφής πουλερικών, σε βαθμό που αναγκάζονται να φοράνε μέχρι και πάνες ακράτειας γιατί δεν τους αφήνουν να πάνε στην τουαλέτα.
Αυτές τις λεπτομέρειες και πολλές άλλες ανάλογες φέρνει στο φως της δημοσιότητας έκθεση της οργάνωσης Oxfam America.
Η έκθεση «No Relief», που δόθηκε στη δημοσιότητα, περιλαμβάνει μαρτυρίες εργαζομένων που πραγματικά σοκάρουν.
«Έπρεπε να φοράω Pampers» λέει μια εργαζόμενη σε εργοστάσιο του Αρκάνσας αφού δεν τους επιτρέπουν να πάνε στην τουαλέτα.
Επίσης εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι τους αναγκάζουν να κόψουν την κατανάλωση υγρών «σε επικίνδυνο βαθμό» με κάποιους να αναφέρουν ότι «τα έκαναν πάνω τους» γιατί δεν μπορούσαν να κρατηθούν άλλο.
Στην έκθεση σημειώνεται μάλιστα και η περιπαικτική και αλαζονική συμπεριφορά των προϊσταμένων με αναφορές για απειλές του στιλ: «Πήγαινε στην τουαλέτα και από εκεί στο γραφείο προσωπικού».
Μια γυναίκα που εργάζεται σε εργοστάσιο στην Αλαμπάμα κατήγγειλε άλλωστε ότι της παίρνει από 20 λεπτά έως μια ώρα προκειμένου να πάρει άδεια να αφήσει το πόστο της και να χρησιμοποιήσει την τουαλέτα.
Η έκθεση επικαλείται τις μαρτυρίες εργαζομένων τεσσάρων εταιρειών τροφίμων, των Tyson Foods, Pilgrim’s Pride, Perdue Farms και Sanderson Farms, που ελέγχουν το 60% της αγοράς πουλερικών στις ΗΠΑ.
Εκπρόσωποι των εταιρειών Tyson, Pilgrim's Pride και Perdue responded απάντησαν μέσω email στο Bloomberg News.
Η Tyson υποστήριξε ότι η εταιρεία «δεν ανέχεται την άρνηση αιτημάτων για χρήση της τουαλέτας», η Perdue ανέφερε ότι οι μαρτυρίες της έκθεσης «είναι ανυπόστατες» και η Pilgrim's Pride ότι αν αποδειχθούν αληθείς οι οποιεσδήποτε κατηγορίες θα είναι ξεκάθαρα παραβίαση της πολιτικής της εταιρείας και θα τιμωρηθούν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
