Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η ιστορία πίσω απο την ίδρυση τής Μπαρτσελόνα

Μια παρέα που ήθελε να... παίζει μπάλα!
 



AΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Γιώργος Μανταίος

Μιας και βρεθήκαμε όλοι μαζί σ΄αυτήν την ξένη χώρα, δεν φτιάχνουμε και μια ομάδα να παίζουμε μπάλα; Οσο απίστευτο κι αν φαίνεται, πάνω σ΄αυτή την έμπνευση δημιουργήθηκε ο πιο εμβληματικός ποδοσφαιρικός σύλλογος στον κόσμο: η Μπαρτσελόνα! Ο Ελβετός Χανς Γκάμπερ πέρασε από τη Βαρκελώνη στις αρχές του 1899 με προορισμό την Αφρική, όπου σχεδίαζε να αρχισει δουλειές με εμπόριο ζάχαρης. Ερωτεύτηκε όμως την πρωτεύουσα της Καταλονίας (ένα... πάθος που μπορεί να παρασύρει τους επισκέπτες της ακόμα και σήμερα), αποφάσισε να παραμείνει και βρήκε δουλειά σε τράπεζες. Οι μήνες περνούσαν, τού έλειπε πολύ το ποδόσφαιρο και έτσι έβαλε αγγελία σε αθλητικό έντυπο της πόλης «Los Deportes» αναζητώντας παίκτες με σκοπό την ίδρυση σωματείου.

Αυτό έγινε τον Οκτώβριο, οι ενδιαφερόμενοι ήταν πολλοί και στις 29 Νοεμβρίου του 1899 δώδεκα άνδρες συναντήθηκαν στο γυμναστήριο Σολέ της Βαρκελώνης και ίδρυσαν τον σύλλογο με την επωνυμία «Football Club Barcelona». Εκτός του Γκάμπερ, παρόντες ήταν οι Ελβετοί Οτο Κούντζλ, Βάλτερ Βιλντ, οι Αγγλοι Τζον και Γουϊλιαμ Πάρσονς, ο Γερμανός Οτο Μάιερ και οι Καταλανοί Λουϊς Ντ'Οσο, Μπαρτομέου Τεράδας, Ενρίκ Ντουκάλ, Περε Καμπότ, Κάρλες Πουζόλ και Ζουζέπ Γιόμπετ). Το πρώτο σήμα ήταν το έμβλημα της πόλης για να τονιστεί ο δεσμός ανάμεσά τους και τα χρώματα από την πρώτη στιγμή κυανέρυθρα. Η εξήγηση που έχει δοθεί είναι ότι ο Γκάμπερ «έντυσε» τη Μπαρτσελόνα με πρότυπο τη Βασιλεία στην οποία αγωνίστηκε πριν φύγει από την πατρίδα του. Το πρώτο γήπεδο της ομάδας ήταν το ποδηλατοδρόμιο της Μπονανόβα, εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το πάρκο Τουρό δηλαδή δύο χιλιόμετρα ανατολικά του Κάμπ Νόου.

Ο Γκάμπερ παρέμεινε η κινητήρια δύναμη του συλλόγου στα πρωτα 30 χρόνια ύπαρξής του. Ηταν μόλις 22 ετών όταν ίδρυσε τη Μπαρτσελόνα και ήθελε πρωτίστως να παίζει! Γι΄αυτό και όρισε εαυτόν απλώς μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ενώ ταυτόχρονα ήταν αρχηγός της ομάδας με την οποία (εικάζεται ότι) έπαιζε 48 ματς και σημείωσε 100 γκολ. Γι΄αυτό και ως πρώτος πρόεδρος στα χρονικά (1899-1901) της «Μπάρτσα» αναφέρεται ο Βάλτερ Βιλντ, ένας από τους 12 συνιδρυτές. 

Η κληρονομιά που άφησε ο Γκάμπερ μέχρι τις μέρες μας, εντοπίζεται στις ιδρυτικές αρχές του συλλόγου ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει η Καταλανική ταυτότητα, η δημοκρατία και η πολυμορφία στα αθλήματα. Ο Γκάμπερ αυτοκτόνησε το 1930 σε ηλικία 52 ετών, ως «Ζουάν» Γκάμπερ καθώς είχε υϊοθετήσει την καταλανική εκδοχή του ονόματός του. Ο τάφος του βρίσκεται στο κοιμητήριο του λόφου Μονζουϊκ. Ηταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε ο Copa Macaya που θεωρείται προπομπός του πρωταθλήματος Καταλονίας και έχει καταγραφεί ιστορικά ως ο πρώτος τίτλος της Μπαρτσελόνα.  Το τρόπαιο βρίσκεται σε περίοπτη θέση στο Μουσείο του «Καμπ Νόου» ανάμεσα στα περίπου 130 που εκτίθενται εκεί. Από τα 24 πρωταθλήματα Ισπανίας μέχρι τα 5 Champions League και από τα 29 Copa Del Rey μέχρι τα 4 Κύπελλα UEFA.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία