 |
|
|  |  |  | 
Έρωτας στα χρόνια του κορονοϊού
Δύο 80χρονοι στη μεθοριακή γραμμή Γερμανίας - Δανίας
Βερολίνο.-
Μια 85χρονη από τη Δανία και ένας 89χρονος από την Γερμανία ζουν τον
απόλυτο έρωτα και είναι αποφασισμένοι να συνεχίσουν να συναντιούνται
κάθε μέρα κάνοντας πικ νικ και να συνομιλούν στη μεθωριακή γραμμή των
συνόρων τους, τα οποία είναι κλειστά λόγω της έξαρσης της πανδημίας
του κορονοϊού.
Η 85χρονη Ίνγκα Ράσμουσεν, που ζει στο Γκάλεχους στη Δανία, γνώρισε
τον 89χρονο Κάρστεν Τίχσεν Χάνσεν από το Ζυντερλύγκουμ, πριν από δύο
χρόνια. Χήροι και οι δύο, ερωτεύθηκαν αμέσως και όλον το 2019 ήταν
αχώριστοι.
Όμως λόγω της έξαρσης του κορονοϊού, στις 14 Μαρτίου η Δανία έκλεισε
τα σύνορά της ενώ δύο μέρες αργότερα ακολούθησε και η Γερμανία.
Το ζευγάρι μιλούσε αρχικά συνεχώς στο τηλέφωνο όμως ο έρωτας τους
είναι τόσο δυνατός που αποφάσισαν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο.
Η Ρασμούσεν φθάνει στη μεθοριακή γραμμή στο πέρασμα του Άβεντοφτ με το
αυτοκίνητό της κι εκείνος έρχεται με το ποδήλατό του. Φέρνοντας
καρέκλες από το σπίτι τους, κάθονται αντικριστά ο καθένας από τη δική
του μεριά των συνόρων και περνούν την ώρα τους, τρώγοντας μπισκότα και
πίνοντας καφέ, που φέρνουν με θερμός, ή Geele Köm--ένα τοπικό σναπς.
«Είναι κρίμα που γίνεται αυτό αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Η αγάπη
προχωρά. Είναι ωραίο να βλέπουμε ο ένας τον άλλο μια φορά την ημέρα,
έστω κι έτσι. Δεν μπορούμε να αγκαλιασθούμε και να φιληθούμε, αλλά η
αγάπη είναι εδώ και μπορούμε να συζητάμε για το τι νέο συμβαίνει στη
ζωή μας», τονίζει ο Χάνσεν.
Το ζευγάρι πιστεύει ότι μετά το Πάσχα θα μπορούνε πλέον να βλέπονται
και να αγκαλιάζονται κανονικά και κάνουν μάλιστα και σχέδια για το
μέλλον καθώς ανυπομονούν να ταξιδέψουν μαζί σε άλλες χώρες!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
