|
| | | |
... ώστε να βγουν από τη φτώχεια δισεκατομμύρια άνθρωποι
Πλούσιοι παρακαλούν να τους.... φορολογήσουν!!!
Nταβός.-
Με κοινή επιστολή τους, 200 υπερπλούσιοι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι
ζητούν να φορολογηθούν τα πλούτη τους.
Ανήκουν στην οργάνωση “Πατριώτες Εκατομμυριούχοι”, η οποία έχει
αριστερές καταβολές,καθώς ζητούν να θεσπιστεί φόρος στην περιουσία των
ισχυρότερων του κόσμου ώστε να καταπολεμηθούν οι κοινωνικές
ανισότητες.
Οι ισχυροί που θέλουν την φορολόγηση των… εαυτών τους και των άλλων
ισχυρών, δεν ρίχνουν απλά μια “φωτοβολίδα” για εντυπωσιασμό. Βάσει
έρευνας που επικαλούνται, η αύξηση της φορολογίας στους πλουσιότερους
του κόσμου, θα μπορούσε να αποκομίσει ποσό 2,52 τρισεκατ. δολαρίων το
χρόνο, ικανό να βγάλει 2,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια.
Αντ’ αυτού, λένε οι πλούσιοι, υπέρ-πλούσιοι πληρώνουν αναλογικά
σχεδόν… καθόλου φόρο. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που ζητούν κάτι τέτοιο;
Ξεχωρίσαμε τους σημαντικότερους εξ αυτών.
Άμπιγκεϊλ Ντίσνεϊ
Η Άμπιγκεϊλ Ντίσνεϊ είναι όχι η πλουσιότερη, αλλά σίγουρα η γνωστότερη
προσωπικότητα από τους 200 υπογράφοντες την επιστολή. Πρόκειται για τη
μοναδική κληρονόμο του Γουόλτ Ντίσνεϊ και εγγονή του αδελφού του, Ρόι
Ντίσνεϋ και συνιδρυτή του “μαγικού βασιλείου” της Disney. Η Άμπιγκεϊλ,
ως κληρονόμος, δε μετέχει στη διοίκηση του κολοσσού της διασκέδασης,
“απλά” κατέχει μετοχές και είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ για τις
κοινωνικές ανισότητες.
Η Ντίσνεϋ είναι γνωστή ακτιβίστρια, καθώς διακατέχεται από ένα
σύνδρομο κατά το οποίο θεωρεί την οικογένειά της συνένοχη για ό,τι
έχει συμβεί στις υπόλοιπες ΗΠΑ. Και δε συνηθίζει να κρατά το στόμα της
κλειστό. Έχει ασκήσει κατά καιρούς δριμύτατη κριτική στον CEO της
Disney, στηλιτεύοντας τα… αμέτρητα εκατομμύρια της ετήσιας αποζημίωσης
και των μπόνους του, σε αντίθεση με τους χαμηλούς μισθούς και τις
κακές συνθήκες εργασίας για τους εργαζομένους στα πάρκα Disneyland.
Η 63χρονη, σήμερα, Άμπιγκεϊλ μεγάλωσε κυριολεκτικά στα πλούτη. Όταν
γεννήθηκε, οι Ντίσνεϋ ήταν ήδη υπερ-πλούσιοι, όμως ο πλούτος τους
μεγάλωσε σε τρομακτικό επίπεδο από τότε, μεγαλώνοντας την “ψαλίδα” σε
σχέση με τους φτωχούς. “Τα χρήματα άλλαξαν την οικογένειά μου και όχι
προς το καλύτερο, έχει πει η ίδια. Και εξηγεί ότι γνωρίζει πως αυτοί
οι πλούσιοι άνθρωποι -όπως η οικογένειά της- ζουν σε έναν άλλο κόσμο
και δεν μπορούν να δουν τις συνέπειες των αυξανόμενων ανισοτήτων.
Η Ντίσνεϋ είναι από τους εμπνευστές αυτής της πρωτοβουλίας. Θεωρεί ότι
ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουν οι υπερπλούσιοι τι συμβαίνει,
είναι να το ακούσουν να περιγράφεται από ανθρώπους της δικής τους
κάστας. “Οι μόνοι τους οποίους ακούν οι δισεκατομμυριούχοι, είναι
άλλοι δισεκατομμυριούχοι και πολυεκατομμυριούχοι. Θα χρειαστείς
τουλάχιστον επτά ψηφία για να σε ακούσουν. Και αν δεν το κάνουν,
υπάρχουν τα παιδιά και οι σύζυγοί τους”.
Μόρις Περλ
Ο πρόεδρος των Patriotic Millionaires είναι ο Μόρις Περλ. Πρόκειται
για πολύ γνωστή φιγούρα στον επιχειρηματικό κόσμο, καθώς επί σειρά
ετών ήταν managing director της BlackRock, μιας από τις μεγαλύτερες
επενδυτικές φίρμες του πλανήτη. Μάλιστα ο Περλ ηγήθηκε των συμβούλων
στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Ευρώπης κατά τη διάρκεια των
κυβερνητικών προγραμμάτων bailout των τραπεζών στη διάρκεια της
κρίσης.
Ο Περλ, πριν από τη BlakcRock, έκανε μια μακρά και επιτυχημένη καριέρα
στη Wall Street και μάλιστα έχει στο βιογραφικό το την εφεύρεση
τεχνολογιών σύνδεσης των αμερικανικών κεφαλαιαγορών με τους
καταναλωτές. Όμως πέρα από αυτά, είναι και συγγραφέας. Μαντέψτε τώρα
τον τίτλο που έχει το βιβλίο του. “Tax the rich”! Και, όπως
αντιλαμβάνεται κανείς, σε αυτό αποδομεί όλες τις δικαιολογίες που
χρησιμοποιούνται για να μην αυξηθεί η φορολογία στους πλουσίους και
προειδοποιεί για κοινωνικές αναταραχές.
Τζέρι Φίντλερ
Η ιστορία του Τζέρι Φίντλερ είναι ο… ορισμός του κλασικού αμερικανικού
success story: Στα 80s, ίδρυσε την εταιρεία πληροφορικής Wind River
Systems. Λεφτά δεν είχε για να νοικιάσει γραφεία και έτσι, την έστησε
στο γκαράζ του σπιτιού των γονιών του. Μέχρι το 2009, η εταιρεία είχε
φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης και είχε εξελιχθεί σε έναν από τους
κορυφαίους παρόχους software του πλανήτη.
Σήμερα, η ίδια εταιρεία, της οποίας είναι πρόεδρος και CEO ο Φίντλερ,
είναι μια εταιρεία σχεδίασης software και συμβουλευτική φίρμα, με
κεφαλαιοποίηση που ξεπερνά το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Όμως αυτή η
φρενήρης πορεία δεν είναι το μόνο που ενδιαφέρει τον Φίντλερ. Γι’
αυτόν, έχει μεγαλύτερη σημασία η υπεύθυνη διαχείριση του πλούτου.
Γι’αυτό και συνηθίζει να επαναλαμβάνει ότι το φάρμακο σε κάθε
οικονομική αρρώστια είναι η φορολόγηση του πλούτου.
Έλλυν Γκέλσον
Η Έλλυν Γκέλσον δεν έχει καμία σχέση με τους μπαρουτοκαπνισμένους
επιχειρηματίες που την πλαισιώνουν. Η χήρα του Μπέρναρντ Γκέλσον,
ιδρυτή της αλυσίδας Gelson’s Markets, της μεγαλύτερης ίσως αλυσίδας
σούπερ μάρκετ στην Καλιφόρνια, έχει αφιερώσει τη ζωή της στο καλό.
Μένει στην Καλιφόρνια και ασχολείται με οργανώσεις και οργανισμούς που
επικεντρώνονται στις τέχνες και τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, την
ιατρική έρευνα και τη φιλανθρωπία για την παροχή βοήθειας στους
αναπήρους και τους αδικημένους της ζωής.
Για τη Γκέλσον, αυτό το καθήκον είναι ιερό, καθώς είναι μέρος της
κληρονομιάς που της άφησε ο σύζυγός της. Όχι μόνο τα αμέτρητα
εκατομμύρια δολάρια, όχι μόνο τις επιχειρήσεις, αλλά και την υποχρέωση
-ναι, ηθική υποχρέωση- να αφιερωθεί στην φιλανθρωπία, όπως έκανε και
εκείνος. Για την Έλλυν Γκέλσον, λοιπόν, η συμμετοχή στην κίνηση που
έχει σκοπό να αφαιρέσει μερικά δισεκατομμύρια δολάρια από τους
πλουσίους και να τα διανείμει στους φτωχούς, υπό την έννοια του ότι οι
ισχυρότεροι θα σηκώσουν το βάρος των ασθενέστερων, είναι μια λογική
εξέλιξη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|