 |
|
|  Κυριακή 25/10
----------------------------------------
Ελλάδα/Πρόσφυγες
----------------------------------------
Μια Παναγιά με έξι Χριστούληδες…
----------------------------------------
Γράφει απο τη Μυτιλήνη ο Στρατής Μπαλάσκας
Εκείνη έφυγε με τον Ιησού στην αγκαλιά προς την Αίγυπτο γιατί έμαθε για τη φοβερή διαταγή. Να θανατωθούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων που ήταν δύο χρονών και μικρότερα. Ξέσπασε λέει θρήνος σ’ όλη την περιοχή κι εκπληρώθηκαν τα λόγια του προφήτη Ιερεμία: «Φωνή πόνου ακούστηκε στην πόλη Ραμά, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Η Ραχήλ έκλαιγε τα παιδιά της και δεν μπορούσε να παρηγορηθεί, γιατί δεν υπήρχαν πια στη ζωή».
Στη δικιά μας ιστορία αλλάζουν μοναχά τα ονόματα κι οι αριθμοί. Ο θρήνος και ο κλαυθμός και ο πολύς οδυρμός μένουν ίδιοι και απαράλλακτοι. Γέννημα της ίδιας διαστροφής που λες πια πως διαστροφή δεν είναι αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια.
Ο πόλεμος που έδιωξε από την ίδια γειτονιά κι Εκείνη, έδιωξε και την Τζαβιντέ. Πήρε στην αγκαλιά τα έξι της παιδιά και είπε με τον άνδρα της πως θα βρεθούν στην Τουρκία. Πέρασε τα σύνορα, το ένα μωρό στην αγκαλιά και τα άλλα πέντε να τραβά το ένα το άλλο κι όλα μαζί κρεμασμένα στη φούστα της. Με τον άντρα της δεν βρέθηκε -πού να ΄ναι;- ένα βράδυ γνώρισε τι πάει να πει θάλασσα, με νερά ανταριασμένα. Πού να ΄ναι εκείνα τα νερά που κυλούσαν ήρεμα και σφυρίζαν θαρρείς σκοπούς της Ανατολής στο συντριβάνι του τζαμιού τους στο χωριό εκεί στα σύνορα με το Ιράκ που ζούσαν; Πού να ΄ναι το χωριό τους;
Κάπως έτσι έφτασε η Τζαβιντέ με τα έξι της παιδιά στη Μυτιλήνη. Έψαξε για τον άντρα της, πουθενά… «Θα πάω στην Αθήνα» είπε. Εκεί, λέει, μπορεί να τους περιμένει…
Χτες το πρωί περίμενε στο καράβι. Σε μια γκρίζα κουβέρτα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες είχε τυλιγμένο το μωρό. Τα άλλα τρία κι η ίδια φορούσαν μια μουσαμαδιά από εκείνες που μοιράζουν οι εθελοντές. Είχαν όλοι μαζί απαγκιάσει στη μαρκίζα ενός ξενοδοχείου εκεί στην άκρια του λιμανιού της Μυτιλήνης. Από μέσα διάφοροι μεγαλοσχήμονες, διαμένοντες εκεί και σχεδιάζοντες την αντιμετώπιση της κρίσης μελετούσαν την εφαρμογή των πλάνων τους πίνοντας τον καφέ τους. Φαίνονταν κι όλας.
Κι η βροχή έπεφτε, τι νερό κι αυτό; Πού να ΄ναι εκείνα τα νερά που κυλούσαν ήρεμα και σφυρίζαν θαρρείς σκοπούς της Ανατολής στο συντριβάνι του τζαμιού τους στο χωριό εκεί στα σύνορα με το Ιράκ;
Καλό ταξίδι Τζαβιντέ με τα έξι σου παιδιά. Η άλλη Τζαβιντέ που την είπαν Παναγιά να σας έχει στο νου της...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
