 |
|
|  Παρασκευή 19/2
----------------------------------------
Ιταλία
----------------------------------------
O ιταλός «βασιλιάς του καφέ» κηδεύτηκε σε μία καφετιέρα!
----------------------------------------
Καζάλε Κόρτε Σέρο/Ιταλία.-
Ρενάτο Μπιαλέττι! Ο «Βασιλιάς του Καφέ», ο άνθρωπος που έκανε την οκταγωνική καφετιέρα του εσπρέσο παγκόσμιο σύμβολο και αντικείμενο εμβληματικό για τους λάτρεις της Μόκας σε όλο τον κόσμο κηδεύτηκε σε ένα παρόμοιο σκεύος...
Οι στάχτες του 93χρονου Ρενάτο Μπιαλέττι τοποθετήθηκαν στο δοχείο μιας μεγάλων διαστάσεων καφετιέρας Μόκα μετά το θάνατό του, όπως περιγράφει το CNN.
Στη νεκρώσιμη ακολουθία που τελέστηκε στη γενέτειρά του Καζάλε Κόρτε Σέρο, στο Πεδεμόντιο, χοροστάτησε ο τοπικός ιερέας και στη συνέχεια το δοχείο της καφετιέρας με τις στάχτες του Ρενάτο μεταφέρθηκε στον οικογενειακό τάφο.
Ο Ρενάτο Μπιαλέττι αφιέρωσε τη ζωή του στην προώθηση της καφετιέρας Μόκα που είχε κατοχυρώσει ο πατέρας του, Αλφόνσο, το 1933. O Αλφόνσο αντιλήφθηκε αρκετά νωρίς τις δυνατότητες που παρείχε για την παρασκευή του στιγμιαίου καφέ το αλουμίνιο.
Και δημιούργησε αυτή την μοναδική καφετιέρα, που έδινε τη δυνατότητα στα ιταλικά νοικοκυριά να απολαύσουν για πρώτη φορά υψηλής ποιότητας καφέ Μόκα.
Εκανε όμως το λάθος να προωθήσει το προϊόν του μόνο στην τοπική αγορά του Πεδεμόντιου και μέχρι το 1947 οι καφετιέρες Μόκα που είχαν πουληθεί δεν ξεπερνούσαν τα 70.000 κομμάτια.
Χάρη όμως στο γιό του οι τύχες της καφετιέρας και της οικογένειας άρχισαν να αλλάζουν. Ο Ρενάτο συνέλαβε και εφάρμοσε μια μεγάλης έκτασης διαφημιστική εκστρατεία τοποθετώντας ανακοινώσεις για την καφετιέρα Μόκα σε κάθε σημαντική πόλη της Ιταλίας.
Αυτό που απογείωσε, ωστόσο την διάσημη καφετιέρα είναι η φιγούρα με το μουστάκι, ο ίδιος δηλαδή ο δημιουργός.Ο «L’ omino con i baffi» - «O ανθρωπάκος με το μουστάκι»
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
