 |
|
|  Πέμπτη 17/3
----------------------------------------
Ελληνοσκοπιανά Σύνορα
----------------------------------------
Γάτος ...πρόσφυγας ταξιδεύει με 22χρονη από τη Συρία
----------------------------------------
Μεταδίδει απο την Ειδομένη η Σοφία Παπαδοπούλου
Στον καταυλισμό της Ειδομένης, ένας παράξενος ταξιδιώτης κλέβει την παράσταση. Πρόκειται για έναν γάτο ...πρόσφυγα, τον Ταμπούς, ο οποίος δεν αφήνει ούτε λεπτό την αγκαλιά της 22χρονης Εσρά αλ Αμπούντ από τη Δαμασκό της Συρίας, που ζει σε μία από τις σκηνές στον καταυλισμό της ουδέτερης ζώνης Ελλάδας-ΠΓΔΜ.
«Δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε. Είναι μέλος της οικογένειάς μας. Πώς θα μπορούσαμε να τον αφήσουμε πίσω;» λέει η νεαρή από τη Συρία.
«Ήταν πολύ δύσκολο το ταξίδι, ιδιαίτερα από τη Συρία ως την Τουρκία. Οι γάτες φοβούνται τα πάντα και ιδίως το νερό. Όλη την ώρα κοιμόταν. Τον κουβαλάω με μάρσιπο και όχι σε κλουβί», εξηγεί η 22χρονη.
Ο Ταμπούς, ο οποίος γιόρτασε χθες στον καταυλισμό της Ειδομένης τα πρώτα του γενέθλια, όπως λέει χαριτολογώντας η Εσρά, προτιμά να μένει στη σκηνή, ενώ όταν βγαίνει είναι κολλημένος στην αγκαλιά της. «Βλέπει πολύ κόσμο και αυτοκίνητα και φοβάται. Δεν φεύγει ακόμη κι όταν είναι ανοιχτή η σκηνή», σημειώνει η 22χρονη.
Η Εσρά θέλει να πάει στη Σουηδία, όπου βρίσκεται ήδη ο αδελφός της, και το όνειρό της είναι να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Στη Συρία εργαζόταν ως δασκάλα και παρόλο που της αρέσει πολύ η επαφή με τα παιδιά θέλει να κάνει αυτό που πάντα ονειρευόταν, όπως τονίζει.
Όσο για τον Ταμπούς; «Θα μείνει για πάντα μαζί μου», διαβεβαιώνει η Εσρά, και πώς να μην την πιστέψει κανείς, όταν έκανε μαζί του όλο αυτό το μακρύ και δύσκολο ταξίδι ως την Ειδομένη!
Ο Ταμπούς δεν είναι ο μόνος γάτος ...πρόσφυγας, αφού κατά καιρούς έχουν δει το φως της δημοσιότητας ιστορίες προσφύγων που ταξιδεύουν με τις γάτες ή τους σκύλους τους, αποδεικνύοντάς τους έμπρακτα την αγάπη τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
