 |
|
|  Σάββατο 26/3
----------------------------------------
Μουσική/Κούβα/Rolling Stones
----------------------------------------
Δεκάδες χιλιάδες Κουβανοί και ξένοι χόρεψαν στους ρυθμούς των Rolling Stones, στην πρώτη συναυλία του ροκ συγκροτήματος στη χώρα
----------------------------------------
ΑΒΑΝΑ.-
Δεκάδες χιλιάδες Κουβανοί και ξένοι χόρεψαν χθες το βράδυ στους ρυθμούς των Rolling Stones, στην πρώτη συναυλία που έδωσε το θρυλικό ροκ συγκρότημα στην Κούβα και μάλιστα δωρεάν.
Το πρώτο τραγούδι που έπαιξαν ήταν το "Jumpin' Jack Flash", το οποίο είχε ηχογραφηθεί για πρώτη φορά το 1968 όταν οι Κουβανοί θαυμαστές της ροκ αντήλλασσαν υπό συνθήκες μυστικότητας πειρατικούς δίσκους βινυλίου με τον κίνδυνο να σταλούν σε μπριγάδες αγροτικής εργασίας για να γιατρευτούν από την "ιδεολογική παρέκκλιση".
Το συγκρότημα συνέχισε με το "It's Only Rock 'n Roll (But I Like It)", με όποιο μήνυμα μπορεί να έχει αυτό για τους Κουβανούς φαν, οι οποίοι κάποτε αντιμετώπιζαν διακρίσεις για τις προτιμήσεις τους στη μουσική.
Οι θαυμαστές του ροκ συγκροτήματος άρχισαν να συγκεντρώνονται 18 ώρες πριν από την ώρα που θα άρχιζε η συναυλία, ενώ υπολογίζεται ότι αυτοί που την παρακολούθησαν ξεπέρασαν το μισό εκατομμύριο.
"Μου αρέσει ο Μικ Τζάγκερ τόσο πολύ. Πάντοτε το ονειρευόμουνα αυτό. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ όταν έμαθα ότι ήταν εδώ", σημείωσε η Άνχελα Μενέντες μια θαυμάστρια του συγκροτήματος.
Οι Rolling Stones σχηματίστηκαν το 1962 στο Λονδίνο, μόλις τρία χρόνια μετά την ανατροπή από τους αντάρτες του Φιντέλ Κάστρο της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης της Κούβας.
Ωστόσο η επαναστατική κυβέρνηση του Κάστρο θεώρησε συγκροτήματα όπως οι Rolling Stones και οι Beatles ως επικίνδυνα ανατρεπτικά και απαγόρευσε την μουσική τους στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
"Ο χρόνος αλλάζει τα πάντα", δήλωσε ο 72χρονος σήμερα Μικ Τζάγκερ στους δημοσιογράφους κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Αβάνας την Πέμπτη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
