 |
|
|  Τετάρτη 4/5
----------------------------------------
Απόφαση-΄Εκπληξη απο το Ανώτατο Δικαστήριο τής Ιταλίας...
----------------------------------------
...που αθώωσε άστεγο Ουκρανό με το σκεπτικό οτι δεν αποτελεί αδίκημα το να κλέβει κανείς μικρή ποσότητα φαγητού, όταν πεινάει!!!
----------------------------------------
ΡΩΜΗ.-(Ανταπόκριση Θόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελάκης)
Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ιταλίας αθώωσε Ουκρανό άστεγο, υπογραμμίζοντας, στην ετυμηγορία του, ότι το να κλέβει, κανείς, μικρή ποσότητα φαγητού ωθούμενος από την πείνα, δεν αποτελεί αδίκημα.
Με την απόφαση αυτή ακυρώθηκε προηγούμενη απόφαση του εφετείου της Γένοβας, το οποίο είχε καταδικάσει τον Ουκρανό σε έξι μήνες φυλάκισης και σε 100.000 ευρώ χρηματικό πρόστιμο. Ο άστεγος είχε πάρει από σουπερμάρκετ, χωρίς να πληρώσει, ένα λουκάνικο και λίγο τυρί, αξίας τεσσάρων ευρώ και επτά λεπτών. Μετά την καταδίκη του δικαστηρίου της Γένοβας αποφάσισε να προσφύγει στον Άρειο Πάγο, ο οποίος και τον αθώωσε.
«Η κατάσταση του κατηγορούμενου και οι συνθήκες κατά τις οποίες πραγματοποιήθηκε η οικειοποίηση των τροφίμων αποδεικνύουν ότι αποφάσισε να αφαιρέσει μικρή ποσότητα φαγητού για να αντιμετωπίσει την άμεση και απόλυτη φυσική απαίτηση να μπορέσει να τραφεί, δρώντας, κατά συνέπεια, σε κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται από έκτακτη ανάγκη», τονίζουν τα μέλη του ιταλικού Αρείου Πάγου.
Ο πρόεδρος της ιταλικής ένωσης καταναλωτών Codacons, Kάρλο Ριέντσι, θέλησε να σχολιάσει ότι «πρόκειται για μια απόλυτα λογική απόφαση, διότι μια κλοπή η οποία οφείλεται σε πείνα, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί εγκληματική πράξη».
Ο Ριέντσι, παράλληλα, τονίζει ότι έχει αυξηθεί, τα τελευταία χρόνια, και ο αριθμός Ιταλών -κυρίως ηλικιωμένων- που αναγκάζονται να κλέβουν μικρή ποσότητα τροφίμων στα σουπερμάρκετ, διότι η σύνταξη και το όλο εισόδημά τους δεν αρκεί για να καλύψει τις βασικές τους ανάγκες. «Σε αυτή την περίπτωση είναι το κράτος που διαπράττει αδίκημα», ολοκλήρωσε ο πρόεδρος του Codacons.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
