 |
|
|  Δευτέρα 16/5
----------------------------------------
Αυστρία/Μαουτχάουζεν
----------------------------------------
Τελετή μνήμης για τους 3700 Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης "Μαουτχάουζεν"
----------------------------------------
ΒΙΕΝΝΗ.-(Ανταπόκριση Δημήτρης Δημητρακούδης)
Η μισαλλοδοξία, η ξενοφοβία, ο αντισημιτισμός και κάθε είδους ρατσισμός - εκφάνσεις ενός τρόπου ζωής - ξαναχτυπούν τις πόρτες μας και είναι καθήκον μας σήμερα στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη, να επαγρυπνούμε, να φωνάζουμε και να εννοούμε το «ποτέ ξανά αυτή εδώ η φρίκη». Τα παραπάνω τόνισε η πρέσβης της Ελλάδας στην Αυστρία, Χρυσούλα Αλειφέρη, στην ομιλία της στην τελετή μνήμης στο πρώην ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν στην άνω Αυστρία, για τους 3.700 Έλληνες νεκρούς που έχασαν εκεί βάρβαρα τη ζωή τους, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
«Ο θάνατος τόσων ανθρώπων, ο άδικος χαμός τους, δεν εξασφαλίζει από μόνος του ότι είμαστε πια απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο. Τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι που τα έζησαν φεύγουν, άλλοι ξεχνούν και άλλοι κάνουν ότι δεν θυμούνται ή δεν θέλουν να θυμούνται. 71 χρόνια μετά την απελευθέρωση του Μαουτχάουζεν, ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος» προειδοποίησε η Ελληνίδα πρέσβης.
Στην τελετή στο ελληνικό μνημείο, την μνήμη των Ελλήνων νεκρών του Μαουτχάουζεν τίμησαν με καταθέσεις στεφάνων, η Ελληνίδα πρέσβης και εκπρόσωποι της ελληνικής πολιτείας, εκπρόσωποι της Κυπριακής Δημοκρατίας με επικεφαλής τον πρέσβη Μάριο Ιερωνυμίδη. Τρισάγιο τέλεσε ο αρχιδιάκονος της Ιεράς Μητροπόλεως Αυστρίας, Αθανάσιος. Την μνήμη των νεκρών τίμησαν επίσης, οι αντιπροσωπείες ελληνικών μαζικών φορέων, αλλά και πολλά μέλη της Ομογένειας στην Αυστρία, με σημαντική παρουσία νεολαίων, ενώ ακολούθησε παρουσίαση του μνημειώδους έργου «Μαουτχάουζεν» του Μίκη Θεοδωράκη, από το μουσικό σχήμα της Βιέννης «Οι Έλληνες».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
