 |
|
|  Κυριακή 22/5
----------------------------------------
Ευρώ/Die Welt
----------------------------------------
Το ευρώ δεν κινδυνεύει από την Ελλάδα, αλλά από τους λαϊκιστές της Ευρώπης (της Αυστρίας, της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας)
----------------------------------------
ΒΕΡΟΛΙΝΟ.-
"Το κοινό νόμισμα δεν το θέτουν υπό αμφισβήτηση οι μαθητές και οι φοιτητές που διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας, της Ρώμης ή της Μαδρίτης, αλλά η νικηφόρα προέλαση των λαϊκιστικών κομμάτων στις εύπορες χώρες του Βορρά της ευρωζώνης. Το "Αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας" (FPÖ), το ολλανδικό "Κόμμα για την Ελευθερία" (PVV), το "Εθνικό Μέτωπο" (Front National) της Γαλλίας και το "Κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία" (AfD) αυξάνουν την απήχησή τους στο λαό και θα μπορούσαν να επιβάλουν το τέλος της κοινής νομισματικής πολιτικής", γράφει σε άρθρο του ο Ντάνιελ Εκερτ στην γερμανική εφημερίδα Die Welt.
Ο σχολιαστής επισημαίνει ότι αν και υπάρχει νηνεμία για το ευρώ, το ευρωπαϊκό νόμισμα διατρέχει τον κίνδυνο μιας μεγάλης δοκιμασίας, ο οποίος οφείλεται σε ορισμένες χώρες του πυρήνα της ευρωζώνης και όχι στην Ελλάδα, διότι σε αυτές αναπτύσσεται ένα μεγάλο πρόβλημα, δηλαδή το πρόβλημα του ακροδεξιού, αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού.
Κατά τον αρθρογράφο της Welt "το πραγματικό σενάριο τρόμου για το ευρώ είναι η δεξιά πολιτική στροφή στις πλούσιες χώρες του Βορρά, διότι τα πλούσια κράτη μπορούν ευκολότερα να αποχωρήσουν από την νομισματική ένωση από τις (νότιες) χώρες που περνάνε κρίση. Στην άνοδο των λαϊκιστών οι οικονομολόγοι βλέπουν έναν υποτιμημένο κίνδυνο, μια πραγματική ωρολογιακή βόμβα", όπως τονίζει χαρακτηριστικά. "Από τον πυρήνα της νομισματικής ένωσης προέρχονται εν τω μεταξύ μεγαλύτεροι κίνδυνοι από ό,τι από τις περιφερειακές χώρες, οι οποίες δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την νομισματική ένωση", δηλώνει στην γερμανική εφημερίδα και ο επικεφαλής οικονομολόγος της Commerzbank Γιοργκ Κρέμερ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
