 |
|
|  Κυριακή 31/7
----------------------------------------
Τού Κόσμου τα παράξενα/ΗΠΑ
----------------------------------------
Αλεξιπτωτιστής πήδηξε στο κενό από ύψος 7,5 χιλιομέτρων χωρίς.... αλεξίπτωτο και δεν έπαθε τίποτε!
----------------------------------------
Σίμι Βάλεϊ.-
Ένας παράτολμος αλεξιπτωτιστής και κασκαντέρ έγινε σήμερα ο πρώτος άνθρωπος που πήδηξε από ύψος 25.000 ποδών (7.620 μέτρων) χωρίς αλεξίπτωτο και προσγειώθηκε με ασφάλεια σε ένα δίχτυ, στη νότια Καλιφόρνια.
Ο Λιουκ Έικινς, 42 ετών, ο οποίος έχει πραγματοποιήσει 18.000 πτώσεις στη ζωή του, έκανε το άλμα αυτό στο Σίμι Βάλεϊ, στα δυτικά του Λος Άντζελες και προσγειώθηκε σε ένα δίχτυ διαστάσεων 30x30 μέετρων. Η προσπάθειά του μεταδόθηκε από το τηλεοπτικό κανάλι Fox.
Το άλμα αυτό "αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα μιας καριέρας 26 ετών και αποτελεί προσωπικό και παγκόσμιο ρεκόρ" για πτώση από τόσο μεγάλο ύψος χωρίς αλεξίπτωτο, σχολίασε ο εκπρόσωπός του, ο Τζάστιν Άκλιν.
Το Fox έδειξε τον Έικινς, ο οποίος φορούσε μια πράσινη φωσφοριζέ στολή και ήταν εξοπλισμένος με μάσκα οξυγόνου λόγω του μεγάλου ύψους, να πηδάει από ένα αεροπλάνο, μαζί με άλλους τρεις αλεξιπτωτιστές. Λίγο αργότερα, ενώ και οι τέσσερις έπεφταν στον αέρα, ο 42χρονος έδωσε τη μάσκα σε έναν από τους συντρόφους του. Οι τρεις άλλοι άνοιξαν τότε τα αλεξίπτωτά τους και εκείνος συνέχισε μόνος την κάθετη πτώση του προς το έδαφος με ταχύτητα 193 χιλιομέτρων την ώρα.
Τριγύρω από το δίχτυ είχαν τοποθετηθεί φώτα για να καθοδηγούν τον Έικινς ώστε να στοχεύσει σωστά. Μετά από ελεύθερη πτώση περίπου δύο λεπτών, το τελευταίο δευτερόλεπτο ο Έικινς έκανε μια στροφή στον αέρα και έπεσε με την πλάτη στο δίχτυ που ήταν απλωμένο σε ύψος 61 μέτρων πάνω από το έδαφος. Από κάτω είχε τοποθετηθεί και ένα δεύτερο δίχτυ για λόγους ασφαλείας.
Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις πάτησε και πάλι στο έδαφος, ήταν να αγκαλιάσει τη σύζυγό του, Μόνικα. "Σχεδόν αιρωούμαι, είναι απίστευτο αυτό που συνέβη. Δεν μπορώ καν να περιγράψω τι αισθάνομαι" είπε σε έναν δημοσιογράφο.
Ο Λιουκ Έικινς διευθύνει μια σχολή αλεξιπτωτιστών στην Πολιτεία Ουάσινγκτον, στις βορειοδυτικές ΗΠΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
