 |
|
|  Πέμπτη 22/9
----------------------------------------
Μαθήματα ζωής από μικρό Νεοϋορκέζο
----------------------------------------
Εξάχρονος προσφέρει σπίτι στο «αγόρι του ασθενοφόρου» από τη Συρία!
----------------------------------------
Λευκός Οίκος/Ουάσινγκτον.-
Ο Άλεξ, ένας 6χρονος Αμερικανός, προσφέρει- με επιστολή του στον Μπαράκ Ομπάμα -ένα σπίτι στο «αγόρι του ασθενοφόρου» από τη Συρία. Η φωτογραφία και το βίντεο που δείχνουν τον ματωμένο Ομράν μέσα στο ασθενοφόρο αναρτήθηκε χιλιάδες φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο 6χρονος Άλεξ από τη Νέα Υόρκη αναφέρει στην επιστολή του προς τον Αμερικανό πρόεδρο: «Αγαπητέ πρόεδρε Ομπάμα, θυμάστε το αγόρι που τον μετέφερε το ασθενοφόρο στη Συρία;»
«Μπορείτε σας παρακαλώ να πάτε να τον πάρετε και να τον φέρετε στο σπίτι μας. Θα σας περιμένουμε με σημαίες, λουλούδια και μπαλόνια. Θα του δώσουμε μια οικογένεια και θα γίνει αδελφός μας» σημειώνει ο μικρός Άλεξ στην επιστολή, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα από τον Λευκό Οίκο.
«Στο σχολείο μου έχω έναν φίλο από τη Συρία, τον Ομάρ. Θα τον συστήσω (τον Ομράν) στον Ομάρ και μπορούμε να παίζουμε όλοι μαζί» αναφέρει στην επιστολή του ο Άλεξ.
«Καθώς δεν θα φέρει μαζί του παιχνίδια και δεν έχει παιχνίδια, η Κάρθιν θα μοιραστεί μαζί του το μεγάλο ριγέ λευκό-μπλε λαγό της. Και εγώ θα μοιραστώ το ποδήλατό μου και θα του μάθω να κάνει ποδήλατο» προσθέτει ο 6χρονος Νεοϋορκέζος.
Ο Μπαράκ Ομπάμα αναφέρθηκε στις φράσεις του Άλεξ στη διάρκεια της ομιλίας του -για τελευταία φορά ως πρόεδρος- στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
«Θα έπρεπε όλοι να είμαστε περισσότερο σαν τον Άλεξ» είπε ο αμερικανός πρόεδρος. «Φανταστείτε πώς θα ήταν ο κόσμος εάν ήμασταν (περισσότερο σαν αυτόν). Φανταστείτε πόσο πόνο θα μπορούσαμε να απαλύνουμε και πόσες ζωές θα μπορούσαμε να σώσουμε» τόνισε ο Ομπάμα.
Η επιστολή, σημείωσε ο αμερικανός πρόεδρος, προέρχεται από ένα παιδί «που δεν έχει μάθει να είναι κυνικό ή καχύποπτο ή φοβισμένο».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
