 |
|
|  Τρίτη 11/10
----------------------------------------
Μουσική
----------------------------------------
Σαράντα πέντε χρόνια "γιορτάζει" σήμερα το πλέον διάσημο, αντιπολεμικό τραγούδι που έγραψε ο Τζον Λένον, το "Imagine"
----------------------------------------
ΛΟΝΔΙΝΟ.-
«Φαντάσου όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά», τραγουδούσε πριν από 45 χρόνια το πιο εκκεντρικό και διανοούμενο «Σκαθάρι», πρεσβεύοντας μία ιδέα που σήμερα φαντάζει ασυμβίβαστη με την οργισμένη και πολεμική ατμόσφαιρα που βιώνει ο πλανήτης.
Το τραγούδι, που κυκλοφόρησε στις 11 Οκτωβρίου 1971 αποτελεί μέχρι σήμερα το απόλυτο αριστούργημα του Τζον Λένον, μεταξύ πλήθους επιτυχιών που έκανε με τους Beatles. Ο ίδιος ο Λένον αστειευόμενος είχε πει ότι δεν είχε σκοπό να γράψει ένα αντιπολεμικό τραγούδι, αλλά είχε εμπνευσθεί από το «Μανιφέστο» του Καρλ Μαρξ, πιστεύοντας ότι σύντομα το τραγούδι αυτό θα περνούσε από την «πλήξη» στην απόλυτη δυσπιστία.
Όμως οι απλοί στίχοι σε συνδυασμό με την «μαγευτική» μουσική του Imagine άγγιξαν τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο ενώ ακόμα και ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ έφτασε να πει ότι "το τραγούδι αυτό απολαμβάνει τον ίδιο σεβασμό με τους εθνικούς ύμνους".
Η ιδέα του πασίγνωστου τραγουδιού δεν ήταν του ίδιου του Τζον Λένον, αλλά την δανείστηκε από ένα ποίημα της συντρόφου του Γιόκο Όνο, που συμπεριλαμβανόταν στην ποιητική της συλλογή με τίτλο «Γκρέιπφρουτ».
Το Imagine παρέμεινε για μήνες Νο1 στη λίστες επιτυχιών, εκφράζοντας την λύπη του κόσμου για τα όσα δεινά επέφερε ο πόλεμος στο Βιετνάμ που τερματίσθηκε το 1975.
Στις 8 Δεκεμβρίου του 1980 όταν ο Τζον Λένον έπεφτε νεκρός από τα πυρά ενός διαταραγμένου θαυμαστή του, του Μαρκ Τσάμπαν, οι Κουίν τραγουδούσαν το Imagine, αποτείνοντας φόρο τιμής στον διάσημο δημιουργό του. Το 2001 ο Τζορτζ Μάικλ αγόρασε αντί δύο εκατ. δολαρίων, σε μια δημοπρασία, το λευκό πιάνο στο οποίο ο Λένον συνέθεσε το τραγούδι-ορόσημο και στη συνέχεια το δώρισε στο Μουσείο των Μπιτλς, στο Λίβερπουλ.
Εκτός όμως από το Imagine και το επόμενο άλμπουμ που κυκλοφόρησε στη συνέχεια, το «Plastic Ono Band», αποκαλύπτουν μία καλλιτεχνική αλλά και κρίσιμη περίοδο στη σύντομη ζωή του Τζον Λένον. Ήταν η περίοδος που άρχιζε να απαλλάσσεται από τα φαντάσματα, τον θυμό και τον βαθύ πόνο που είχαν συσσωρευτεί μέσα του κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας, αλλά και την εποχή που τελείωνε η εποχή των Μπιτλς.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
