 |
|
|  Τρίτη Ωρα 6.33μμ
----------------------------------------
Ανακαλύφθηκε το μεγαλύτερο ηφαίστειο στη Γη και βρίσκεται στον βυθό του Ειρηνικού
----------------------------------------
ΧΙΟΥΣΤΟΝ/ΗΠΑ.-
Το μεγαλύτερο ηφαίστειο του πλανήτη ανακαλύφθηκε ότι βρίσκεται στον βυθό του βορειοδυτικού Ειρηνικού ωκεανού και λέγεται Ταμού Μασίφ. Με τεράστιο πλάτος 650 χιλιομέτρων, σχετικά χαμηλό ύψος τεσσάρων χιλιομέτρων και πολύ μεγάλο όγκο 2,5 εκατ. κυβικών χιλιομέτρων, είναι κατά πολύ μεγαλύτερο σε έκταση (310.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα) από τον προηγούμενο κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, το ενεργό ηφαίστειο Μάουνα Λόα της Χαβάης, το οποίο όμως είναι αρκετά ψηλότερο (9 χλμ).
Το Ταμού Μασίφ είναι επίσης μόνο 25% μικρότερο σε όγκο από το μεγαλύτερο ηφαίστειο του ηλιακού μας συστήματος, το «Όρος Όλυμπος» στον Άρη, το οποίο έχει μικρότερο πλάτος (625 χιλιόμετρα), αλλά πολύ μεγαλύτερο ύψος (σχεδόν 22 χλμ).
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή γεωλογίας Ουίλιαμ Σάγκερ του πανεπιστημίου του Χιούστον των ΗΠΑ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών "Nature Geoscience", σύμφωνα με το "Science" και το "Nature", δήλωσαν ότι για τελευταία φορά το Ταμού Μασίφ, που ανήκει στην υποθαλάσσια οροσειρά Σάτσκι Ράιζ και βρίσκεται 1.500 χλμ. ανατολικά της Ιαπωνίας, εξερράγη πριν από περίπου 140 έως 145 εκατ. χρόνια, στη διάρκεια της Κρητιδικής περιόδου, όταν «βασίλευαν» οι δεινόσαυροι, ενώ από τότε παραμένει ανενεργό.
Το γιγάντιο ηφαίστειο, όπως τα περισσότερα στη Γη, έχει έναν κεντρικό κώνο από όπου διέρρευσαν τεράστιες ποσότητες λάβας, ενώ στην κορυφή του υπάρχει μια σειρά από καλδέρες. Ο εντοπισμός του έγινε από τη μελέτη των σεισμικών κυμάτων και την ανάλυση δειγμάτων λάβας, που συλλέχθηκαν από ερευνητικά πλοία κατά τα τελευταία χρόνια.
Η τεράστια μάζα από βασάλτη του Ταμού Μασίφ «κάθεται» πάνω σε λεπτό ωκεάνιο φλοιό που με δυσκολία συγκρατεί το τεράστιο βάρος του και είναι πιθανό ότι η κορυφή του ηφαιστείου -η οποία σήμερα βρίσκεται σε βάθος 1.980 μέτρων- ποτέ δεν «ξεμύτισε» πάνω από το νερό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
