 |
|
|  Τετάρτη 19/10
----------------------------------------
Τού Κόσμου τα Περίεργα
----------------------------------------
Ένας βιολοντσελίστας δημιούργησε το πρώτο μουσικό άλμπουμ για... γάτες
----------------------------------------
ΛΟΝΔΙΝΟ.-
Ο Ντέιβιντ Τέι είναι ένας Αμερικανός βιολοντσελίστας, αλλεργικός στις γάτες. Αφιέρωσε όμως το ταλέντο του, τις γνώσεις του και τον χρόνο του στη δημιουργία ενός μουσικού άλμπουμ αποκλειστικά για... γάτες: οικείοι θόρυβοι, ρονρονίσματα, ήχοι που παραπέμπουν στον θηλασμό και συνθέτουν ένα είδος "κλασικής μουσικής" για αιλουροειδή, ιδού η συνταγή για να αγγίξει κανείς τις ευαίσθητες χορδές κάθε γάτας.
"Διαθέτω περίπου 26 διαφορετικά όργανα που αναπαράγουν το γουργουρητό. Αυτός ο ήχος δημιουργεί την αίσθηση της ευτυχίας", εξήγησε ο Τέι, ο οποίος είναι μέλος της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας των ΗΠΑ και ερευνητής μουσικολογίας που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.
Ο συνθέτης παρουσίασε το έργο του στο κοινό του στο Lady Dinah's Cat Emporium τον ένα από τα δύο μπαρ για γάτες του Λονδίνου. Σ' αυτόν τον γατίσιο παράδεισο δεσπόζει ένας πελώριος ψεύτικος κορμός μπαομπάμπ ανάμεσα σε ονυχοδρόμια, καλαθάκια για ξάπλες και παιχνίδια κάθε είδους. Οι πελάτες είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κράτηση 3-4 εβδομάδες νωρίτερα για να μπορέσουν τα γατάκια τους να διασκεδάσουν για μιάμιση ώρα στο μπαρ – κοστίζει 6 λίγες κατ' άτομο (ή κατά γάτο), χωρίς τα αναψυκτικά και τα γλυκά.
Ο 60χρονος Τέι εξήγησε ότι χρησιμοποιεί μουσικά όργανα αλλά οι ήχοι κατόπιν τροποποιούνται μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή για να γίνουν πιο "οικείοι" για τα ζώα. Μόλις ξεκινά η μουσική, ένας ασπροκόκκινος γάτος, ο Ντόνι, εγκαταλείπει αμέσως το αγαπημένο του παιχνίδι –ένα ψεύτικο ποντικάκι– και πλησιάζει τον βιολοντσελίστα ενώ η Λίζι, μια μαύρη γάτα με άσπρα σοσόνια στα πίσω πόδια, κοιτάζει γύρω της με περιέργεια.
"Σκέφτηκα ότι αν έγραφα μουσική που προτιμούν οι γάτες αλλά ήταν ενοχλητική για τους ιδιοκτήτες τους, δεν θα την έβαζαν να την ακούσουν, έτσι ενσωμάτωσα και μια ιδέα ανθρώπινης μουσικής για να χαλαρώνουν και οι άνθρωποι", συνέχισε ο Τέι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
