 |
|
|  Πέμπτη Ωρα 9.58μμ
------------------------------------------
Βίωσα την απόλυτη φρίκη
----------------------------------------
Μια "οδύσσεια" με συνεχείς εξευτελισμούς υποστηρίζει ότι έζησε στη Συρία ο δημοσιογράφος που κρατήθηκε όμηρος επί 152 ημέρες
----------------------------------------
ΡΩΜΗ.-(Ξένα Πρακτορεία)
Τους καθημερινούς εξευτελισμούς που υπέστη επί 152 ημέρες αφηγήθηκε ο ειδικός απεσταλμένος της ιταλικής εφημερίδας Λα Στάμπα ,Ντομένικο Κίρικο ο οποίος απήχθη τον Απρίλιο στη Συρία κι απελευθερώθηκε την περασμένη Κυριακή, τονίζοντας ότι ο ίδιος και ο Βέλγος συγκρατούμενός του Πιερ Πιτσινέν αντιμετωπίζονταν "σαν ζώα".
Ο 62χρονος δημοσιογράφος, που επέστρεψε στην Ιταλία , αφηγείται τις συνθήκες ομηρίας του σε πρώτο πρόσωπο σε ένα κείμενο που συνοδευεται από πολλές φωτογραφίες.
Ο Κίρικο και ο Πιτσινέν μπήκαν στη Συρία στις 6 Απριλίου, με τη σύμφωνη γνώμη του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Απήχθησαν ενώ βρίσκονταν στα περίχωρα του Κουσέιρ, μιας πόλης κοντά στα σύνορα με το Λίβανο η οποία εκείνη την περίοδο πολιορκείτο από άνδρες της οργάνωσης Χεζμπολάχ.
Αφού, κατά πάσα πιθανότητα, τους πρόδωσαν οι δύο άνδρες που τους συνόδευαν, οι όμηροι οδηγήθηκαν σε ένα σπίτι όπου τους ξυλοκόπησαν. Οι απαγωγείς, ο επικεφαλής των οποίων είπε ότι λεγόταν Άμπου Άμαρ, είναι αντάρτες, μέλη της Αλ Φαρούκ. Μολονότι η Δύση διαπραγματεύεται με αυτήν την οργάνωση, ο δημοσιογράφος χαρακτηρίζει τα μέλη της "γκάνγκστερ" που εκμεταλλεύονται την κατάσταση για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους εδάφη, "να ληστέψουν τον πληθυσμό, να απαγάγουν ανθρώπους και να γεμίσουν τις τσέπες τους".
Από την ημέρα εκείνη, ξεκίνησε η "οδύσσεια" των δύο ανδρών, μια "τρομερή και δύσκολη" περιπέτεια καθώς οι απαγωγείς τους προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους διώκτες τους και κατά διαστήματα επέστρεφαν στις κρυψώνες τους. Τον Ιούνιο, υπό την πίεση της Χεζμπολάχ, αναγκάστηκαν να φύγουν μαζί με όλους τους κατοίκους της περιοχής προς τη Χομς: συνολικά 5.000-6.000 άνθρωποι, "άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ανάπηροι και ηλικιωμένοι περπατούσαν επί δώδεκα ώρες, επί δύο συνεχόμενες νύχτες, διασχίζοντας την ύπαιθρο" ανέφερε.
Κατά τη διάρκεια αυτής της "εξόδου" ο Κίρικο ζήτησε από τον Άμπου Άμαρ ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσει με την οικογένειά του και εκείνος αρνήθηκε, γελώντας, να του δώσει το δικό του. Ένας στρατιώτης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού που ήταν τραυματισμένος στα πόδια του έδωσε τελικά το κινητό του. "Αυτή ήταν η μοναδική χειρονομία συμπόνιας που έλαβα μέσα σε 152 ημέρες", γράφει . "Ακόμη και τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι προσπαθούσαν να μας βλάψουν. Το λέω ίσως ηθικολογώντας όμως στη Συρία γνώρισα πραγματικά τη χώρα του Κακού", συνεχίζει.
Ο ίδιος και ο συγκρατούμενός του αντιμετωπίζονταν "σαν ζώα", τους έκλειναν "σε μικρά δωμάτια με κλειστά παράθυρα παρά την αποπνικτική ζέστη" και υποχρεώνονταν να τρώνε τα αποφάγια των απαγωγέων τους.
"Σ' όλη μου τη ζωή, δεν γνώρισα ποτέ τέτοιον καθημερινό εξευτελισμό, να με εμποδίζουν να κάνω ακόμη και τα απλούστερα πράγματα", εξήγησε προσθέτοντας ότι σε δύο περιπτώσεις οι δεσμοφύλακές τους απείλησαν να τον σκοτώσουν: "μου κόλλησαν το κεφάλι στον τοίχο και πλησίασε την κάνη στον κρόταφό μου (...) ατέλειωτες στιγμές κατά τις οποίες ντρέπεσαι (...) και εξοργίζεται με τον ίδιο σου τον φόβο".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
