Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το παρελθόν. Η φράση αυτή της Φρανσουάζ Σαγκάν κολλάει γάντι στην περίπτωση του φίλου της του Φρανσουά Μιτεράν. Για τον πρώην πρόεδρο γνωρίζαμε ότι ήταν μια σύνθετη και ρομαντική προσωπικότητα. Δεν φανταζόμασταν όμως ποτέ ότι αυτός ο ρομαντισμός του θα τον οδηγούσε τόσο βαθιά στην τέχνη της διπλής ζωής. Από τη μια πλευρά ο φλωρεντίνος, ειδικός στην τέχνη της γοητείας, ευμετάβλητος, κυνικός. Από την άλλη ο αισθαντικός ποιητής, στανταλιανός, ερωτευμένος με τον μεγάλο έρωτα, πιστός και ειλικρινής σε απελπιστικό βαθμό. Κι ανάμεσα στους δύο, τόσο λίγα σημεία επαφής που νομίζει κανείς ότι δύο άνθρωποι συνυπάρχουν στο ίδιο σώμα και μοιράζονται το ίδιο μυαλό.

Η συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι διπλή. Οι αρετές που αποκτήθηκαν στην πρώτη σκηνή, η τέχνη του ελιγμού και της χειραγώγησης στις οποίες ο σοσιαλιστής ηγέτης ήταν άσος, μοιάζει ξαφνικά να μη χρησιμεύουν πολύ μπροστά στα δράματα της δεύτερης, στο μερίδιο του πόνου και της μοναξιάς που του αντιστοιχούσε (ο Φρανσουά Μιτεράν στον αντίποδα του ντε Λακλό, του ερωτευμένου στρατηγού που κατακτούσε τις γυναίκες όπως τις πόλεις). Σε αυτές τις 1.200 σελίδες των επιστολών που έστελνε ο Μιτεράν στην ερωμένη του, την Αν Πενζό, δύσκολα βρίσκει κανείς ίχνη των γεγονότων που οριοθέτησαν την πρώτη σκηνή: λίγες σελίδες για το 1981, τίποτα για το ’68, τίποτα για το 1965. Σαν να είχε ζήσει με βάση δύο ημερολόγια, ένα ημερολόγιο της επίσημης ιστορίας και ένα μυστικό ημερολόγιο όπου οι σημαδιακές ημερομηνίες είναι ένα δειλινό στο Οσγκόρ ή μια νύχτα με την αγαπημένη. Είναι μια επέκταση του προυστιανού νόμου που ορίζει ότι σε κάθε συγγραφέα συνυπάρχουν ένα κοινωνικό εγώ κι ένα βαθύτερο εγώ, που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Τον περίφημο «διαχωρισμό», ο Μιτεράν δεν τον είχε κάνει μόνο ανάμεσα στους συγγενείς και τους φίλους του, αλλά ανάμεσα στους δύο του εαυτούς – όπως εκείνοι οι δύο θεολόγοι του Μπόρχες που συνειδητοποιούν μόλις στο τέλος της ιστορίας ότι ήταν το ίδιο πρόσωπο.

Αναλυτικά στα Ρεπορτάζ