 |
|
|  Κυριακή Ωρα 1.05μμ
----------------------------------------
Στη μαρτυρική Μακρόνησο βρέθηκαν 6.000 θεατές για την παράσταση-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη «Ποιος τη ζωή μου»
----------------------------------------
ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ.-(Αποστολή Μαρία Κουζινοπούλου)
Η Μακρόνησος απέχει από το Λαύριο μόλις 2,5 ναυτικά μίλια, απόσταση τόσο κοντινή μα και συνάμα τόσο μακρινή, για τις θηριωδίες που τελέστηκαν εκεί στα μαύρα χρόνια της Ιστορίας της. Ένα ταξίδι που για χιλιάδες εξόριστους αποτελούσε τον δρόμο για την κόλαση. Μια διαδρομή μόνο 15 λεπτών για τους χιλιάδες θεατές της χθεσινοβραδυνής παράστασης «Μίκης Θεοδωράκης. Ποιος τη ζωή μου…», που θέλησαν να «συναντήσουν» την ιστορική μνήμη.
Στο άγονο αυτό νησί, το κηρυγμένο από το υπουργείο Πολιτισμού ως ιστορικός τόπος, με τα έντονα αρώματα του θυμαριού και της ρίγανης, που σαν να θέλουν να «διώξουν» τις ασχήμιες του παρελθόντος, δύο πλοία με έξι δρομολόγια αποβίβασαν χθες περισσότερους από 5.000 θεατές (κοντά στους 6.000 υπολογίζονται συνολικά μαζί με όσους κατέφθασαν με άλλα πλωτά μέσα), για να παρακολουθήσουν την παράσταση- αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη.
Οι θεατές άρχισαν να φτάνουν στο νησί από τις έξι το απόγευμα (οι τελευταίοι αποβιβάστηκαν στις 9 μ.μ.). Τους «υποδέχονταν» οι ήχοι των μουσικών έργων του Μίκη Θεοδωράκη. Όσοι από τους θεατές έφτασαν με το φως της ημέρας, είχαν την ευκαιρία να περιηγηθούν στα μνημεία που βρίσκονται κοντά στο λιμάνι, όπως το κτίριο των Αρτοκλιβάνων, τον υπαίθριο ναό του Αγίου Αντωνίου και το επιβλητικό άγαλμα του Μακρονησιώτη Αγωνιστή.
Κοντά στο λιμάνι της Μακρονήσου και μπροστά από το κτίριο των αρτοκλιβάνων είχε στηθεί η σκηνή, πάνω στην οποία 25 ηθοποιοί και χορευτές, τέσσερις τραγουδιστές και έντεκα μουσικοί παρουσίασαν περισσότερα από 50 τραγούδια- σταθμούς στη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και στιγμιότυπα από τη ζωή του μεγάλου μουσικοσυνθέτη, ζωή άμεσα συνυφασμένη με τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα της νεότερης Ελλάδας. «Έζησα στον πυρήνα της τραγωδίας», εξομολογείται χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια της παράστασης ο υποδυόμενος τον Μίκη Θεοδωράκη ηθοποιός, Άρης Λεμπεσόπουλος.
Μεγάλος απών από τη χτεσινή βραδιά ήταν ο ίδιος ο μουσικοσυνθέτης, η εύθραυστη υγεία του οποίου δεν του επέτρεψε να ταξιδέψει ως τη Μακρόνησο. Πριν από την παράσταση, ωστόσο, μεταδόθηκε ηχογραφημένο μήνυμά του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
