 |
|
|  Κυριακή 13/11
----------------------------------------
Συναυλία-Στινγκ
----------------------------------------
Με τη συναυλία του Στινγκ που ξανάδωσε ζωή στο Μπατακλάν άρχισαν οι εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο των επιθέσεων στο Παρίσι
----------------------------------------
Παρίσι.-(Ανταπόκριση Ολυμπία Τσίπηρα)
«Η μουσική είναι ένας ωκεανός που δεν έχει τέλος, η μουσική είναι η κοινή μας γλώσσα», ήταν τα λόγια του Στινγκ στο γαλλικό ραδιόφωνο, λίγες ώρες πριν από τη συναυλία του στο Μπατακλάν.
Με τη μουσική του σήμερα βράδυ, παραμονή της τραγικής επετείου της 13ης Νοεμβρίου, ο Στινγκ ξαναέδωσε, ένα χρόνο μετά, ζωή στο Μπατακλάν.
Η συναυλία, που διήρκεσε μιάμιση ώρα, ξεκίνησε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των θυμάτων.
« Η Γαλλία και ο κόσμος όλος θα δουν ότι το Μπατακλάν ξαναζεί» δήλωσε το απόγευμα συγκινημένος ο Ζερόμ Λανγκλέ, ο ιδιοκτήτης της μυθικής αίθουσας.
Και δεν υπερέβαλε όταν είπε «ο κόσμος όλος», αν κρίνει κανείς από τα τηλεοπτικά συνεργεία, τους φωτοειδησεογράφους, τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, που από τις έξι το απόγευμα είχαν σπεύσει στην περιοχή, για να εξασφαλίσουν τη μια σπιθαμή γης ώστε να στήσουν το τρίποδο της κάμεράς τους.
Τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας δεν διευκόλυναν ιδιαίτερα το έργο τους.
Οι δημοσιογράφοι ήταν και εφέτος περιορισμένοι στο μπουλεβάρτο Ρισάρ Λενουάρ, διαγωνίως απέναντι από τον αριθμό 50 του Μπατακλάν στο μπουλεβάρτο Βολτέρ, μια απόσταση σημαντική λόγω και της νησίδας που μεσολαβεί ανάμεσα στους δύο δρόμους.
Μην έχοντας μεγάλες δυνατότητες για καταγραφή των κινήσεων έξω από την αίθουσα, οι απεσταλμένοι των μέσων ενημέρωσαν έκαναν ζωντανές συνδέσεις με μακρινό φόντο την είσοδο και συνεντεύξεις με τον κόσμο που συνωστιζόταν και αυτός μαζί τους.
Στον φράχτη της πρασιάς πίσω από τους δημοσιογράφους, άρχισαν και πάλι να τοποθετούνται λουλούδια και αφιερώματα στη μνήμη των θυμάτων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
