 |
|
|  Σάββατο 26/11
----------------------------------------
Aμερικανικές κωλοτούμπες
----------------------------------------
O ζάμπλουτος Τραμπ ξέχασε "εν μία νυκτί" τούς φτωχούς που ΘΑ έφερνε (κι αυτός...) στο προσκήνιο και σχηματίζει κυβέρνηση δισ-ούχων-Διαβάστε ονόματα να φρίξετε
----------------------------------------
Ουάσινγκτον.-
Αυτοπροβλήθηκε ως «ο συμπαραστάτης του ξεχασμένου πολίτη», μιλώντας στους άνεργους εργάτες της σιδηρουργίας του Μίσιγκαν ,δήλωσε ότι είναι «ο απόστολος μιας επανάστασης» που θα φέρει στο προσκήνιο τον απλό πολίτη και στο τελευταία ντιμπέιτ, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, σάρκασε τη Χίλαρι Κλίντον για τον «πλουτοκρατικό κόσμο» που την περιβάλλει. Έτσι τον ψήφισε το 65% των λευκών εργατών και τον έστειλε στον Λευκό Οικο.
Το πρώτο όνομα που διάλεξε ο Ντόναλντ Τραμπ για σύμβουλο ήταν ο Στιβ Μπάνον. Περιουσία του 8-10 εκατ. δολάρια. Ήταν η πρώτη ψυχρολουσία εκείνων που «περίμεναν τον άνθρωπό τους» που θα τους οδηγούσε στην Αμερική «τους». Και δεν ήταν παρά η εισαγωγή. Το κυρίως «πιάτο» δεν άργησε και κάνει μπαμ! Ο νέος πρόεδρος τοποθέτησε υπουργό Παιδείας την Μπέτσι Ντίβος - δηλωμένη περιουσία 5,1 δισ. δολάρια - και σε θέσεις-κλειδιά τον Χάρολντ Χαμ - περιουσία 15,3 δισ. δολάρια - και τον Γουίλμπουρ Ρος - περιουσία 2,9 δισ. δολάρια. Σε οικονομικά υπουργεία προορίζονται οι Στιβ Μνιουτσίν - περιουσία 46 εκατ. δολάρια - Τοντ Ρίκετς, γόνο οικογένειας επιχειρηματιών με δηλωμένη περιουσία 3,1 δισ. δολάρια, Μπεν Κάρσον - περιουσία 61 εκατ.δολάρια- και Άντριου Πάτσερ - περιουσία «μερικές δεκάδες εκατομμύρια» έγραψε η ιστοσελίδα του «National Interest». Τα ονόματα που αναφέρθηκαν ως το μεσημέρι της Τετάρτης 23 Νοεμβρίου έχουν συνολικό «βάρος» 51 δισ. δολάρια.
Κάποιοι που επεσήμαναν στον στενό κύκλο του νέου προέδρου την «οδυνηρή έκπληξη» που προξένησε στους ψηφοφόρους του αυτή η «λιτανεία των δισεκατομμυριούχων» πήραν την απάντηση ότι ο Τραμπ, με δηλωμένη περιουσία 10 δισ. δολάρια, «είναι φυσικό να διαλέξει συνεργάτες από τον κύκλο των φίλων του». Ο Λάρι Σεμπάτο του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια στο ίδιο πνεύμα «εξήγησε» ότι δεν τον εκπλήττει που ο Τραμπ «άλλα έλεγε και άλλα δείχνει να κάνει». Άλλωστε, στην αγορά είναι γνωστό ότι «αλλάζει πολύ εύκολα γνώμη». Είχε δώσει «υπόσχεση στο όνομα της Αμερικής» ότι αν εκλεγόταν πρόεδρος θα σχημάτιζε κυβέρνηση από «πρόσωπα μακριά από τη Γουόλ Στριτ». Ο Μνιουτσίν και ο Πάτσερ είναι μεγαλοτραπεζίτες.
Δεν αποτελεί εξαίρεση ο Ντόναλντ Τραμπ. Πολυεκατομμυριούχα είναι η Πένι Πρίτσκερ υπουργός Εμπορίου του Μπαράκ Ομπάμα, ο Χένρι Πόλσον, υπουργός Οικονομικών του Τζορτζ Μπους υιού, είχε περιουσία 93 εκατ. δολάρια, τρία τουλάχιστον πρόσωπα που προεκλογικά περιέβαλαν τη Χίλαρι Κλίντον έχουν περιουσία 25-35 εκατ. δολάρια ο καθένας. Και, φυσικά, έχει γίνει θρύλος ο ρόλος του μεγαλοτραπεζίτη Άντριου Μέλον και του Τζον Ροκεφέλερ που είχαν «ενεργητική συμμετοχή» στις κυβερνήσεις τριών προπολεμικών προέδρων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
