 |
|
|  Κυριακή 18/12
----------------------------------------
ΘΑΥΜΑ Ή...ΜΠΑΡΟΥΦΕΣ?
----------------------------------------
Άνδρας που ήταν κλινικά νεκρός,μετά απο τροχαίο δυστύχημα, ισχυρίζεται οτι βρέθηκε στον Παράδεισο και σε συνέντευξή του αναφέρει τι ακριβώς είδε εκεί -Οταν επέστρεψε στη Γη έγινε Ιερέας
----------------------------------------
Πηγή Daily Express.-
O καθηγητής Gary Wood ήταν 18 ετών όταν εκείνος και η αδελφή του είχαν ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Ο Δρ. Wood και η τότε μόλις 16 ετών αδελφή του, Sue, επέστρεφαν σπίτι με το αυτοκίνητο όταν συγκρούστηκαν με ένα παράνομα σταθμευμένο όχημα.
Η μικρότερη αδελφή του κ. Wood κατάφερε να σταθεί σώα και αβλαβής από τη σφοδρή σύγκρουση, σε αντίθεση με τον Gary ο οποίος υπέστη πολλαπλά και σοβαρά τραύματα, στον λάρυγγα, τις φωνητικές του χορδές, τη μύτη του και σε πολλά οστά του σώματός του.
Το πλήρωμα που έφτασε στο σημείο του σοκαριστικού ατυχήματος ανακοίνωσε πως ο κ. Wood ήταν νεκρός. Ωστόσο, ο νέος «αναστήθηκε» και μετά από 50 χρόνια περιγράφει όσα θυμάται από εκείνη τη μοιραία ημέρα.
Ο Δρ. Wood υποστηρίζει πως ενώ ήταν κλινικά νεκρός βρέθηκε στον παράδεισο. Ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά: «Το να πεθαίνεις είναι σαν απλά να βγάζεις τα ρούχα σου και να τα πετάς σε μία γωνιά. Βγήκα έξω από το σώμα μου, αυτή την επίγεια στολή, και τότε ανυψώθηκα από την οροφή του αυτοκινήτου μου και όλη η ζωή πέρασε μπροστά μου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα».
«Τότε βρέθηκε μέσα σε ένα μεγάλο σύννεφο που άρχισε να στροβιλίζεται κι γινόταν ολοένα και φωτεινότερο» προσέθεσε και περιέγραψε τον Παράδεισο ως μία απέραστη έκταση ειρήνης, γαλήνης και ηρεμίας.
«Στη συνέχεια το σύννεφο άνοιξε και είδα και είδα έναν τεράστιο να αιωρείται στο διάστημα και υπέθεσε ότι είναι αυτό που στην Αγία Γραφή αναφέρεται ως «παράδεισος»».
Ο Δρ. Wood έχει γράψει αρκετά βιβλία για την εμπειρία την οποία ισχυρίζεται πως έζησε και κατά την οποία – σύμφωνα με τα λεγόμενά του – συναντήθηκε με έναν άγγελο, ο οποίος ήταν τουλάχιστον 21 μέτρα πιο ψηλός κι οποίος στεκόταν μπροστά από κάποιες πύλες που το πλάτος τους εκτεινόταν περίπου σε 500 μίλια». Μιλώντας για τον άγγελο είπε επίσης: «Κρατούσε ένα μεγάλο χρυσό σπαθί και είχε σγουρά μαλλιά. Πίσω από τις πύλες, στο εσωτερικό της πόλης βρισκόταν ένας άλλος άγγελος που κρατούσε κάποια βιβλία. Oι δύο τους συνομίλησαν για λίγο μεταξύ τους και μετά μου επέτρεψαν να μπω στην πόλη».
Τότε ισχυρίζεται ότι ξεναγήθηκε στον παράδεισο από τον φίλο του. Ο Δρ. Wood είπε: «Εκεί συνάντησα τον καλύτερο φίλο μου που είχε σκοτωθεί όταν πήγαινε λύκειο από ένα χλοοκοπτικό μηχάνημα. Ο φίλος μου με ξενάγησε σε ένα υπέροχο μέρος που το αποκαλούν «παράδεισο».
«Περίπου 500 χιλιόμετρα μακριά από την αίθουσα που βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, ο φίλος μου με πήγε σε μία αίθουσα που ονομάζεται «Αζήτητες ευλογίες». Όταν άνοιξα την πόρτα προς μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι κάποια πόδια, αληθινά πόδια κρέμονταν από τους τοίχους. Κάθε μέρος της ανατομίας ενός ανθρώπου υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο και τότε ρώτησα ποια είναι η χρήση αυτού του δωματίου. » Ο Θεός πρέπει να έχει ανταλλακτικά μέλη όταν πρόκειται να κάνει ένα θαύμα», μου απάντησε ο φίλος μου.
Ο Δρ. Wood που πλέον έχει γίνει ιερέας, είπε επίσης ότι γνωρίστηκε με τον Ιησού. «Στάλθηκα πίσω για να πω στους ανθρώπους ότι ο παράδεισος υπάρχει στα αλήθεια. Ο σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικός στη Γη. Ο Ιησούς μου είπε ότι πρέπει να στείλω ένα συγκεκριμένο μήνυμα – ότι οι άνθρωποι πρέπει να διαφυλάσσουν το πνεύμα τους και να προσεύχονται.
Όπως αναφέρει, μετά από όσα έζησε, επέστρεψε στη Γη και είδε την μικρή του αδελφή να ουρλιάζει ελπίζοντας ότι ο Gary θα καταφέρει να παραμείνει στη ζωή.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
