 |
|
|  Τετάρτη 21/12
----------------------------------------
Από την Ιορδανία στην Κροατία με τα πόδια...
----------------------------------------
... σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης σε ό,τι αφορά το προσφυγικό
----------------------------------------
Κομοτηνή.-
Στα βήματα των πρoσφύγων "πατά" νεαρός Κροάτης, ο οποίος πραγματοποιεί πορεία από την Ιορδανία έως την Κροατία, σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης σε ό,τι αφορά στο προσφυγικό ζήτημα, αλλά και εξάλειψης του φόβου της διαφορετικότητας, που μοιάζει να έχει κυριεύσει μερίδα της κοινής γνώμης στις ευρωπαϊκές χώρες.
Στις 10 Οκτωβρίου, ο 23χρονος Γκόραν Μπλάζεβιτς (Goran Blazevic), ο οποίος κατάγεται από μια μικρή πόλη στο βορρά της Κροατίας, ξεκίνησε την ξεχωριστή αυτή πορεία από το Τζάμπαλ Χαρούν (το βουνό του Ααρών), στην Πέτρα της Ιορδανίας, μεταφέροντας στις "αποσκευές" του ένα μήνυμα στήριξης στον αγώνα που δίνουν οι πρόσφυγες να ξεφύγουν από τα δεινά του πολέμου και να βάλουν τα θεμέλια μιας νέας ζωής σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα.
"Έχω την αίσθηση, ότι τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη παρουσιάζουν με πολύ άσχημο τρόπο τους πρόσφυγες και θέλω να βοηθήσω, ώστε να αλλάξουν κάποια στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί", λέει ο νεαρός Κροάτης στην Κομοτηνή, έναν από τους ενδιάμεσους σταθμούς της μακράς πορείας του.
"Ξεκίνησα την πορεία μου από την Ιορδανία, επειδή είναι μία χώρα με πάρα πολλούς πρόσφυγες. Αλλά και γιατί είναι μία μουσουλμανική χώρα κι εγώ χριστιανός. Όπως, δηλαδή, αντίστροφα, οι πρόσφυγες, που είναι κυρίως μουσουλμάνοι, περπατούν μέσα από χριστιανικές χώρες για να φτάσουν στον προορισμό τους", εξηγεί ο Γκόραν, ο οποίος έχει ως τελικό προορισμό το σπίτι του για έναν ακόμη συμβολικό λόγο. "Όπως ένας Σύρος πρόσφυγας, για παράδειγμα, θέλει να ξεφύγει από τον πόλεμο και να βρει ένα νέο μέρος για να μείνει, έτσι κι εγώ γυρνώ στο σπίτι μου. Αλλά και για να δείξω ότι οι πρόσφυγες έχουν την ελπίδα να επιστρέψουν σπίτι τους μια μέρα", προσθέτει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
