 |
|
|  Τρίτη 10/1
----------------------------------------
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
----------------------------------------
Το δικαστήριο αποφάσισε ότι οι μουσουλμάνες δεν μπορούν να εξαιρεθούν από τα κοινά μαθήματα κολύμβησης αγοριών και κοριτσιών στο πλαίσιο της σχολικής εκπαίδευσης
----------------------------------------
Στρασβούργο.-
Οι μουσουλμάνοι γονείς δεν μπορούν, στο όνομα της θρησκείας τους, να ισχυριστούν ότι τα παιδιά τους πρέπει να εξαιρεθούν από τα μαθήματα μικτής κολύμβησης στο σχολείο, έκρινε σήμερα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, απορρίπτοντας την προσφυγή μιας τουρκο-ελβετικής οικογένειας.
Η σταθερή στάση των δημοσίων αρχών να υποχρεώνουν τα κορίτσια να συμμετέχουν στα μαθήματα κολύμβησης είναι, οπωσδήποτε, «μια επέμβαση στην ελευθερία της θρησκείας» της οικογένειας, όμως αυτή η επέμβαση δικαιολογείται λόγω του «συμφέροντος των παιδιών σε μια πλήρη σχολική εκπαίδευση, που θα επιτρέπει μια επιτυχημένη κοινωνική ενσωμάτωση σύμφωνα με τα τοπικά ήθη και έθιμα», κάτι που υπερτερεί της βούλησης των γονέων, απεφάνθη το ΕΔΑΔ.
Στο Δικαστήριο είχε προσφύγει ένα ζευγάρι που κατοικεί στη Βασιλεία (βορειοδυτική Ελβετία) και το οποίο έχει διπλή τουρκική και ελβετική υπηκοότητα.
Οι γονείς αυτοί υποχρεώθηκαν να καταβάλουν πρόστιμο λίγο κάτω από 1.300 ευρώ επειδή αρνήθηκαν, επικαλούμενοι τις θρησκευτικές πεποιθήσεις τους, να επιτρέψουν στις δύο κόρες τους, ηλικίας 7 και 9 ετών τότε, να πάνε στην πισίνα στο πλαίσιο της σχολικής εκπαίδευσής τους. Το κανονιστικό πλαίσιο που εφαρμόζεται προβλέπει ενδεχόμενες εξαιρέσεις για θρησκευτικούς λόγους, αλλά μόνο από την εφηβεία και μετά.
Οι γονείς αμφισβήτησαν ανεπιτυχώς αυτή την απόφαση ενώπιον των ελβετικών δικαστηρίων, στη συνέχεια στράφηκαν στους ευρωπαίους δικαστές υποστηρίζοντας ότι παραβιάστηκε η ελευθερία της συνείδησης και της θρησκείας τους.
Το ΕΔΑΔ έκρινε ότι είχαν άδικο, αναφέροντας πως οι ελβετικές δημόσιες αρχές είχαν σκοπό την «προστασία των αλλοδαπών μαθητών απέναντι σε κάθε φαινόμενο κοινωνικού αποκλεισμού».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
