 |
|
|  Πέμπτη 19/1
----------------------------------------
Πρέπει ή όχι να κλαίει ενας Πρόεδρος,ακόμη και αυτός τών ΗΠΑ?
----------------------------------------
Aν το κάνει,εινα μάλλον προτέρημα παρά αδυναμία,απαντούν οι ειδικοί
----------------------------------------
Παρίσι.-
Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ένα μεγάλο μάθημα να πάρει από τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα: πρέπει να μάθει ότι είναι "κουλ" να κλαις.
"Αν μπορέσει να χύσει έστω και ένα δάκρυ στη διάρκεια της ορκωμοσίας" την Παρασκευή "ο κόσμος θα αλλάξει σχετικά γρήγορα αισθήματα προς το πρόσωπό του", δήλωσε στο AFP η βρετανή ψυχολόγος, ειδική στον συμπεριφορισμό Τζούντι Τζέιμς.
"Προφανώς θα καμαρώνει ως αρχηγός των αρσενικών, αλλά αν την κατάλληλη στιγμή μπορέσει να βγάλει ένα δάκρυ αυτό θα είχε ένα εντυπωσιακό αντίκτυπο στους ανθρώπους", συμπληρώνει η συγγραφέας του βιβλίου "Η Βίβλος της Γλώσσας του Σώματος".
"Θεωρώ ότι κάπου εκεί μέσα είναι κρυμμένος ένας αρκετά συναισθηματικός τύπος", προσθέτει η ίδια.
Όπως υποστηρίζει η Τζέιμς, η εκδήλωση συναισθήματος σίγουρα βοήθησε τον Ομπάμα.
Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει κλάψει τουλάχιστον δέκα φορές μπροστά στις κάμερες από τότε που ανέλαβε την προεδρία, με πιο χαρακτηριστική τη φορά που τον περασμένο χρόνο έτρεχαν δάκρυα στα μάγουλά του όταν μίλαγε για τον απολογισμό των θυμάτων από τις ένοπλες επιθέσεις στις ΗΠΑ.
Στις αρχές του μήνα ο Ομπάμα έκλαψε και πάλι όταν έπλεκε το εγκώμιο της συζύγου του Μισέλ και των δύο έφηβων κοριτσιών του κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Σικάγο.
Τα δάκρυα είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που έχουν στο οπλοστάσιό τους οι πολιτικοί, επιμένει η Τζέιμς.
Και στην περίπτωση του Τραμπ, "το κλάμα θα ήταν ιδανικό" για να κατευνάσει τις ανησυχίες ενός κόσμου που αγωνιά για το τι επιφυλάσσει η προεδρία του", είπε.
"Θεωρώ ότι τόσο πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται τώρα από τον Τραμπ ώστε το να παρουσιαστεί ως ένας αρκετά ζεστός, καλοπροαίρετος χαρακτήρας με αξίες που όλον αυτόν τον καιρό έκρυβε" θα ήταν μεγάλη επιτυχία.
Κατά τη γνώμη της, τα δάκρυα του Ομπάμα τον βοήθησαν να φανεί ειλικρινής, τον συνέδεσαν με τους πολίτες και υποβάθμισαν τη φήμη που είχε του διανοούμενου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
