 |
|
|  Σάββατο 4/3
----------------------------------------
Ουζμπεκιστάν
----------------------------------------
Τα βασανιστήρια που υπέστη στην φυλακή έκαναν ένα δημοσιογράφο της αντιπολίτευσης να ξεχάσει πώς λέγονται οι κόρες του!!!
----------------------------------------
Τασκένδη.-
Ο Μουχαμάντ Μπεκζάνοφ, εκδότης μιας αντιπολιτευόμενης εφημερίδας στο Ουζμπεκιστάν, που εξέτισε ποινή κάθειρξης 18 ετών, δήλωσε πως υποβλήθηκε σε τόσο σκληρά βασανιστήρια που ξέχασε τα ονόματα των κοριτσιών του, τονίζοντας ότι η στήριξη από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον κράτησε ζωντανό.
Ο 63χρονος Μπεκζάνοφ αποφυλακίστηκε τον Φεβρουάριο, μήνες μετά τον θάνατο του προέδρου Ισλάμ Καρίμοφ, που ηγείτο της κεντροασιατικής χώρας επί 27 έτη.
Εκδότης της αντιπολιτευόμενης εφημερίδας Ερκ, ο Μπεκζάνοφ καταδικάστηκε σε 15 χρόνια κάθειρξης το 1999 για την δημοσίευση και την διανομή ενός παράνομου εντύπου, για συμμετοχή σε μια παράνομη πολιτική διαδήλωση και για απόπειρα πραξικοπήματος, κατηγορίες ο οποίος αρνήθηκε.
Ο αδερφός του, Μουχαμάντ Σαλίχ, ηγέτης του κόμματος Ερκ, ήταν υποψήφιος για την προεδρία της χώρας το 1991 και ζει στην εξορία από το 1993. Το 1999 καταδικάστηκε ερήμην για κατηγορίες περί τρομοκρατίας, που και ο ίδιος αρνήθηκε.
Η ποινή κάθειρξης του Μπεκζάνοφ μειώθηκε αρχικά και μπορούσε να απελευθερωθεί το 2012, αλλά τότε η ποινή του παρατάθηκε για ακόμη πέντε έτη.
Ο Καρίμοφ πέθανε από εγκεφαλικό το Σεπτέμβριο και τον διαδέχθηκε στην προεδρία ο πρώην πρωθυπουργός Σαβκάτ Μιρζιγιάγιεφ, μια από τις προτεραιότητες του οποίου είναι η αποφυλάκιση αρκετών πολιτικών κρατουμένων.
«Αν παρέμενε στην εξουσία η παλιά ηγεσία, θα μου επιδικαζόταν σίγουρα ποινή άλλων πέντε ετών φυλάκισης», δήλωσε σε συνέντευξή του στο πρακτορείο ειδήσεων Ρόιτερς ο Μπεκζάνοφ.
Λίγο μετά τον θάνατο του Καρίμοφ ο πρώην εκδότης της εφημερίδας είχε τονίσει: «Όλοι ξεκίνησαν να με μεταχειρίζονται διαφορετικά. Ακόμη και οι ποινικοί (όχι οι πολιτικοί κρατούμενοι) με πλησίαζαν και μου μιλούσαν. Τότε αισθάνθηκα ότι υπήρχαν κάποιες οδηγίες από ψηλότερα κλιμάκια της ηγεσίας».
Ο ίδιος τόνισε πως βασανίστηκε, σωματικά και ψυχολογικά, τα πρώτα χρόνια της κάθειρξης του, έως ότου ο Ερυθρός Σταυρός και Ερυθρά Ημισέληνος ξανάρχισε τις επισκέψεις σε φυλακές του Ουζμπεκιστάν το 2003. Η χώρα διαψεύδει ότι ο Μπεκζάνοφ ή άλλοι κρατούμενοι υπέστησαν βασανιστήρια.
«Μια φορά με βάλανε στην απομόνωση για περισσότερους από έξι μήνες», τόνισε. «Ξέχασα τότε τα ονόματα των κοριτσιών μου».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
