 |
|
|  Κυριακή 19/3
----------------------------------------
Μουσική
----------------------------------------
Ο Τσακ Μπέρι, θρύλος του ροκ εν ρολ, απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών
----------------------------------------
Ουάσινγκτον
Το ροκ εν ρολ έχασε χθες Σάββατο έναν από τους ανθρώπους που το έπλασαν: ο κιθαρίστας, συνθέτης και τραγουδιστής Τσακ Μπέρι, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 90 ετών, μπορούσε να καυχηθεί πως άλλαξε την ιστορία της μουσικής.
Ο Τσαρλς Έντουαρντ Άντερσον Μπέρι ο πρεσβύτερος βρέθηκε άψυχος από νοσοκόμους μέσα στο σπίτι του, όπου έσπευσαν έπειτα από μια τηλεφωνική κλήση σε κέντρο άμεσης βοήθειας. Οι προσπάθειές τους να τον επαναφέρουν δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο θάνατός του κηρύχθηκε στις 13:26 τοπική ώρα (20:26 ώρα Ελλάδας), όπως διευκρίνισε η αστυνομία της κομητείας Σεντ Τσαρλς (Μιζούρι, κεντρικές ΗΠΑ) σε μια ανάρτησή της στον ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης Facebook.
«Μετά λύπης η αστυνομική διεύθυνση της κομητείας Σεντ Τσαρλς επιβεβαιώνει τον θάνατο του Τσαρλς Έντουαρντ Άντερσον Μπέρι του πρεσβύτερου, που ήταν πιο γνωστός ως ο θρυλικός μουσικός Τσακ Μπέρι», ανέφερε η ανάρτηση, αποτίοντας τον πρώτο μεταθανάτιο πια φόρο τιμής στον καλλιτέχνη.
Η οικογένεια απηύθυνε έκκληση να αντιμετωπιστεί με σεβασμό από τα μέσα ενημέρωσης καθώς πενθεί.
Τα αίτια του θανάτου του τραγουδιστή δεν αποκαλύφθηκαν από την αστυνομία.
Ο Τσακ Μπέρι αφήνει πίσω του ένα τεράστιο έργο, από το «Maybellene» ως το «Roll Over Beethoven» κι από το «Johnny B. Goode» ως το «Sweet Little Sixteen», τραγούδια που επηρέασαν γενιές ολόκληρες μουσικών.
Παρότι είναι ο Έλβις Πρίσλεϊ αυτός που έμεινε γνωστός ως ο «βασιλιάς» του ροκ εν ρολ, τον τίτλο άξιζε εξίσου ο Τσακ Μπέρι, η επιρροή του οποίου υπήρξε μνημειώδης σε κάθε παιδί που έπαιρνε στα χέρια μια κιθάρα κι ονειρευόταν να γίνει αστέρι της μουσικής—από τον Πολ Μακάρτνεϊ και τον Τζον Λένον ως τον Κιθ Ρίτσαρντς και τον Μπρους Σπρίνγκστιν. Ο Μπομπ Ντίλαν τον είχε αποκαλέσει κάποτε ούτε λίγο ούτε πολύ «τον Σέξπιρ του ροκ εν ρολ».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
