Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Πέμπτη 23/3

Βιβλίο

«Αδυσώπητο μίσος», ένα ιστορικό μυθιστόρημα για την Κύπρο



Αθήνα-Kείμενο Ν. Θωμά

Ένα βιβλίο επίκαιρο, μία αγάπη χωρίς σύνορα και μία ιστορία γραμμένη με αίμα. Η ιστορία της Κύπρου από το 1955 μέχρι το 1974, μέσα από τη ματιά της Ελληνοκύπριας συγγραφέως και εκπαιδευτικού Τέρψας Αγαθοκλέους-Παπακώστα. Το ιστορικό μυθιστόρημα «Αδυσώπητο Μίσος» (εκδόσεις Γερμανός), επαναφέρει στις μνήμες όλων, όσων τουλάχιστον έζησαν ή διάβασαν τα γεγονότα που συνέβηκαν στην Κύπρο εκείνη την περίοδο. Ταυτόχρονα «διδάσκει» και όλους όσοι δεν έτυχε να τα γνωρίζουν. Το βιβλίο διαπραγματεύεται μία μυθιστορηματική σχέση ανάμεσα στην Ελληνοκύπρια Λυδία και τον Τουρκοκύπριο Κερέμ, οι οποίοι, μέσα στη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στην Κύπρο, αψηφώντας τα πάθη και τα μίση, ζουν τη δική τους αγάπη. Γιατροί και οι δύο, περιθάλπουν και Έλληνες και Τούρκους, έως ότου πληρώσουν την αγάπη τους με τον θάνατο. Εκείνον τον θάνατο, που επέφερε «το αδυσώπητο μίσος». Ένα μίσος βαθιά ριζωμένο στην καρδιά του πατέρα της Λυδίας. Όπως δηλώνει η συγγραφέας, κεντρικό μήνυμα του βιβλίου είναι ότι η συμβίωση των δύο κοινοτήτων είναι απόλυτα εφικτή. Και αυτό προβάλει στο μυθιστόρημά της μέσα από τη βαθιά αδελφική και μακροχρόνια φιλία ανάμεσα στην κυρά Θάλεια και την τουρκάλα Νιχάλ αλλά, κυρίως, μέσα από την ειλικρινή και άφθαρτη στον χρόνο σχέση της Ελληνοκύπριας Λύδιας και του Τουρκοκύπριου Κερέμ. Σε αυτό, λοιπόν, το «μυθιστορηματικό ταξίδι» περικλείεται η ιστορία της Κύπρου μέσα από ζωντανές αφηγήσεις, παραστάσεις και εικόνες που επισφραγίζονται από 22 φωτογραφίες-ντοκουμέντα. «Ως εκπαιδευτικός, αισθανόμουν πάντα το καθήκον ότι έχω έναν επιπλέον λόγο να εμφυσήσω, ειδικά στις νεότερες γενιές, ότι υπάρχει και μία άλλη αθέατη πλευρά στα γεγονότα, που δεν πρέπει ούτε να αψηφούμε, ούτε να μην γνωρίζουμε, γιατί λαός που δεν γνωρίζει το παρελθόν του, δεν έχει παρόν και μέλλον», λέει η συγγραφέας. «Κλεισμένη βαθιά μέσα μου η Κύπρος με ακολουθεί πάντα και παντού. Ο νους και η καρδιά μου εκεί βρίσκονται», προσθέτει. Αποκαλύπτει, δε, ότι στο βιβλίο και στο πρόσωπο της Λυδίας υπάρχουν και στοιχεία της ίδιας: «Η συμμετοχή μου στον Απελευθερωτικό Αγώνα των Ελληνοκυπρίων εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας στην τρυφερή εκείνη ηλικία των 13 ετών, αποτελεί για μένα μία ιερή παρακαταθήκη, την οποία αισθάνομαι ότι οφείλω να μεταφέρω στις καινούργιες γενιές και να τους πω ότι αυτήν την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία οι παλαιότεροι έκτισαν με τόσες θυσίες και αγώνες, να τη φυλάξουν σαν κόρη οφθαλμού και να μη λησμονούν την ιστορία τους». Η Τέρψα Αγαθοκλέους-Παπακώστα κατάγεται από την Κύπρο. Είναι εκπαιδευτικός και διαμένει στην Ελλάδα από το 1964. Σπούδασε στην Ελλάδα, την Αγγλία και τον Καναδά. Έλαβε μέρος στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ, 1955-59, σε ηλικία μόλις 13 ετών. Συνελήφθη από Τούρκους επικουρικούς και οδηγήθηκε στα κρατητήρια της Λεμεσού και στα δικαστήρια των Άγγλων κατακτητών. Αρθρογραφεί επί μακρόν σε διάφορες εφημερίδες με μόνο στόχο την προβολή της Κύπρου και του κοινωνικοπολιτικού προβλήματός της.

 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία