 |
|
|  Παρασκευή 24/3
Κι άλλη μεγάλη επιτυχία τού δυτικού συνασπισμού στο Αφγανιστάν,μετά την αυξηση τών ναρκωτικών...
400.000 παιδιά θα εγκαταλείψουν το σχολείο το 2017
Καμπούλ
Πάνω από 400.000 παιδιά στο Αφγανιστάν αναμένεται να εγκαταλείψουν το σχολείο φέτος, πρωτίστως εξαιτίας της αυξανόμενης ανασφάλειας στη χώρα τους, κάτι το οποίο τα καθιστά ιδιαίτερα ευάλωτα τόσο στην καταναγκαστική εργασία όσο και στη στρατολόγησή τους σε ένοπλες ομάδες, προειδοποίησε σήμερα μια ΜΚΟ.
Η Πέμπτη ήταν η ημέρα που άνοιξαν ξανά τα σχολεία στο Αφγανιστάν, αλλά περίπου το ένα τρίτο του συνόλου των παιδιών –3,7 εκατομμύρια– δεν ήσαν παρόντα, κατήγγειλε η οργάνωση Σώστε τα Παιδιά (Save the Children).
«Σήμερα θα έπρεπε μια χαρούμενη ημέρα στο Αφγανιστάν, καθώς τα παιδιά επέστρεφαν στις τάξεις για πρώτη φορά έπειτα από έναν μακρύ χειμώνα. Αντ’ αυτού, είναι μια τραγική ημέρα για εκατομμύρια (παιδιά), που δεν μπορούν να αποκτήσουν πρόσβαση στην εκπαίδευση κι αγωνίζονται για την επιβίωσή τους», σχολίασε η επικεφαλής της διεύθυνσης της ΜΚΟ για αυτή τη χώρα, η Άνα Λοξίν.
Η οργάνωση Σώστε τα Παιδιά υπολογίζει ότι πάνω από 1.100 παιδιά θα εγκαταλείπουν καθημερινά το σχολείο φέτος, κάτι που θα τα καταστήσει ιδιαίτερα ευάλωτα στο να εξαναγκαστούν να δουλέψουν, να στρατολογηθούν σε ένοπλες οργανώσεις, να πέσουν θύματα διακίνησης ή να αποτελέσουν το αντικείμενο συμφωνιών για γάμους.
«Και όσο περισσότερο παραμένουν εκτός του εκπαιδευτικού συστήματος, τόσο μειώνονται οι πιθανότητές τους να επανενταχθούν σε αυτό μια μέρα», προειδοποίησε η Λοξίν.
Το 2016 ήταν η χρονιά που ο πόλεμος ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και τους Ταλιμπάν είχε τον πιο βαρύ απολογισμό θυμάτων μεταξύ των παιδιών: σκοτώθηκαν 923.
Άλλο πρόβλημα που επιδεινώνει την κατάσταση, ο αναγκαστικός επαναπατρισμός αφγανών προσφύγων χωρίς άδειες παραμονής, στον οποίο προχωρούν οι αρχές του Πακιστάν.
Την περασμένη χρονιά, πάνω από 600.000 πρόσφυγες επέστρεψαν στην πατρίδα τους και φέτος αναμένεται να τους ακολουθήσουν πάνω από ένα εκατομμύριο άλλοι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
