 |
|
|  Kυριακή 26/3
Παπούα Νέα Γουινέα
Ένας Φιλιππινέζος διασώθηκε αφού πέρασε 56 ημέρες στην θάλασσα, στην ακυβέρνητη βάρκα του
Σίδνεϊ.-
Ένας Φιλιππινέζος ψαράς διασώθηκε από την περιοχή της Παπούας Νέας Γουινέας, αφού πέρασε 56 ημέρες στην θάλασσα, σε μία ακυβέρνητη βάρκα, ενώ κατάφερε να επιβιώσει χάρη στο νερό της βροχής που έπινε. Ο θείος του ωστόσο άφησε την τελευταία του πνοή δίπλα του, περιέγραψε στο Γαλλικό Πρακτορείο η μητέρα του νεαρού.
Όπως έγραψε η εφημερίδα Post Courier επικαλούμενη την τοπική αστυνομία, αλιευτικό σκάφος εντόπισε τον Ρολάντο Ομόνγκος, 21 ετών, αδύναμο και καταβεβλημένο, μέσα σε μια λέμβο που έπλεε ακυβέρνητη, χωρίς να έχει καθόλου τρόφιμα μαζί του.
Ο άνδρας μεταφέρθηκε στο Ραμπαούλ, στη νήσο της Νέας Βρετανίας, όπου υποβλήθηκε σε εξετάσεις από τους γιατρούς. Οι αρχές δεν τον έχουν μετακινήσει από τη βάρκα, έως να ολοκληρωθούν οι προετοιμασίες για την επιστροφή του στην πατρίδα του, σύμφωνα με την εφημερίδα.
Τον Ιανουάριο μια καταιγίδα είχε ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί η βάρκα στην οποία επέβαιναν με τον θείο του από το αλιευτικό τους σκάφος, το οποίο είχε αποπλεύσει από το λιμάνι Τζένεραλ Σάντος στις Φιλιππίνες, εξήγησε σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Γαλλικό Πρακτορείο η μητέρα του επιζήσαντα, Ροζαλί Ομόνγκος.
Οι δύο άνδρες έμειναν χωρίς καύσιμα, χωρίς τρόφιμα και χωρίς εξοπλισμό για ψάρεμα, συνέχισε η 40χρονη γυναίκα, αδελφή του εκλιπόντος.
«Ο Ρολάντο μου είπε ότι είχαν χάσει την φωνή τους σε διάστημα μίας εβδομάδας κι ότι ο αδελφός μου πέθανε μετά. Ο γιος μου είπε ότι έκλαψε αλλά δεν έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια του».
«Μου είπε ότι δεν πέταξε στην θάλασσα τη σορό του θείου του στην περίπτωση που κάποιο σκάφος τους έβρισκε όμως τελικά την έριξε στο νερό ότι άρχισε να νιώθει άσχημα» συμπλήρωσε η ίδια, που μίλησε με τον γιο της τρεις ημέρες μετά τη διάσωσή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
