 |
|
|  Δευτέρα 27/3
Kόσμε,υπάρχουν δάκρυα;
Μη μας ξαναπαίρνετε πίσω το σχολείο που μας δώσατε» - Το συγκινητικό γράμμα ενός κρατούμενου των φυλακών Λάρισας, μαθητή του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας
ΛΑΡΙΣΑ-Ηλίας Σκυλλάκος
Είναι ένας από τους πολλούς κρατούμενους των φυλακών της Λάρισας. Ο Adem Rusi κατάγεται από την Αλβανία. Είναι, όμως, ένας από τους μαθητές του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας (ΣΔΕ) των φυλακών Λάρισας. Επέλεξε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία στον εαυτό του και να γυρίσει σελίδα στη ζωή του. Πριν λίγο καιρό δεν ήξερε καθόλου την ελληνική γλώσσα. Σήμερα ανησυχεί, γιατί τον Ιούλιο ολοκληρώνει το 2ο έτος φοίτησης στο σχολείο των φυλακών και το πρόγραμμα εκπαίδευσης τελειώνει. Έτσι, θα πρέπει να γυρίσει πίσω στην καθημερινότητα του κελιού του και στη ρουτίνα της φυλακής που -όπως λέει- είναι «τόσο βαρετή για το μυαλό».
Ο Αdem θέλει να συνεχίσει το σχολείο. Θεωρεί ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή του. Έτσι επέλεξε να στείλει ένα γράμμα στον διευθυντή του σχολείου, Γιώργο Τράντα, ζητώντας ζητώντας του να κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχίσει τα μαθήματα. Στο γράμμα ξεχωρίζει μια φράση: «Mη μας ξαναπαίρνετε πίσω το σχολείο που μας δώσατε». Φράση που δείχνει την αγάπη του Adem για τη γνώση και την ελπίδα να προχωρήσει μπροστά, όπως αναφέρει.
«Σας παρακαλώ, εσείς που έχετε τη δυνατότητα, βοηθήστε μας να προχωρήσουμε μπροστά, να βελτιώσουμε όσο μπορούμε τον τρόπο σκέψης μας και να βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς σε πολλές πλευρές. Εγώ προσωπικά θέλω να συνεχίσω το σχολείο, έστω και χωρίς μεροκάματα. Θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν, ώστε να συνεχίσω τα μαθήματα. Το σχολείο είναι η μοναδική ελπίδα για εμένα» αναφέρει, μεταξύ άλλων, στο γράμμα του ο Adem Rusi.
Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο διευθυντής του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών Λάρισας, Γιώργος Τράντας, βαθιά συγκινημένος από το γράμμα που έλαβε από τον Rusi, εξηγεί πως οι κρατούμενοι μόνο με απασχόληση και εκπαίδευση μπορούν να ξεπεράσουν τη ρουτίνα της φυλακής, ενώ επισήμανε πως γίνεται μια προσπάθεια, ώστε το πρόγραμμα εκπαίδευσης να συνεχιστεί.
«Το σχολείο είναι το παλαιότερο στις φυλακές της Ελλάδας. Τα τρία τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια, ώστε να δοθεί συνέχεια στις σπουδές των κρατουμένων, διότι αυτοί οι άνθρωποι ύστερα από δύο χρόνια, που ολοκληρώνουν τις σπουδές, δεν έχουν προοπτικές και επιστρέφουν στο κελί τους» είπε ο κ. Τράντας και σημείωσε ότι πέρυσι στο 2ο ΣΔΕ Λάρισας των φυλακών έγινε μια απόπειρα και οργανώθηκε μια ακόμη άτυπη τάξη του Λυκείου με εθελοντές, ώστε να υπάρχει συνέχεια στις σπουδές των κρατουμένων. Ωστόσο, η πρωτοβουλία αυτή δεν έχει πάρει θεσμικό χαρακτήρα.
«Ξεκινήσαμε άτυπα και πειραματικά σε εθελοντική βάση ένα άτυπο Λύκειο. Βρήκαμε εθελοντές που έγραψαν μαθητές στο εσπερινό λύκειο και έτσι οι μαθητές τελείωσαν την πρώτη τάξη. Δεν έχουμε όμως κάτι θεσμοθετημένο από την πολιτεία, για να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια» είπε.
Σύμφωνα με τον κ. Τράντα, έχουν ενημερωθεί και τα αρμόδια υπουργεία, ώστε να υπάρξει συνέχεια στο πρόγραμμα εκπαίδευσης των κρατουμένων και να βρεθεί πλαίσιο λειτουργίας.
Αξίζει να τονιστεί, πάντως, πως κάθε χρόνο αρκετοί κρατούμενοι συμμετέχουν στο πρόγραμμα εκπαίδευσης ενηλίκων του 2ου ΣΔΕ Λάρισας, ενώ φέτος πήραν μέρος 75 κρατούμενοι. Στις δραστηριότητες του ΣΔΕ συμπεριλαμβάνονται δημιουργίες σε διαθεματικά Σχέδια Εργασίας (projects), διοργάνωση σχολικών εορτών και θεατρικών παραστάσεων, εικαστικά, αθλητικές δραστηριότητες κ.α.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
