 |
|
|  Tρίτη 28/3
Σε ισόβια ο Κάρλος το Τσακάλι
Κρίθηκε ένοχος για μια επίθεση το 1974 στο Παρίσι
Παρίσι
Η γαλλική δικαιοσύνη καταδίκασε σήμερα σε ισόβια κάθειρξη τον Βενεζουελανό Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες, τον αποκαλούμενο Κάρλος, φυσιογνωμία της τρομοκρατίας των δεκαετιών 1970-1980, για μια επίθεση το 1974 στο Παρίσι που είχε προκαλέσει δύο νεκρούς και 34 τραυματίες.
Το ειδικό κακουργιοδικείο του Παρισιού ακολούθησε την πρόταση του εισαγγελέα, ο οποίος την προηγουμένη είχε ζητήσει την αυστηρότερη ποινή του γαλλικού δικαίου σε βάρος του 67χρονου Κάρλος, ο οποίος έχει ήδη καταδικαστεί δύο φορές σε ισόβια και από το 1994 είναι φυλακισμένος στη Γαλλία.
Για τον εισαγγελέα Ρεμί Κροσόν ντι Κορμιέ, «όλα τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν στη διάρκεια της έρευνας συγκλίνουν σ' αυτόν». «Δεν έχω DNA, δακτυλικά αποτυπώματα ούτε εικόνες από κάμερες επιτήρησης. Όμως η λογική επιτρέπει να απορρίψουμε κάθε εύλογη αμφιβολία. Έχω την πεποίθηση πως ο Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες είναι πράγματι ο δράστης αυτής της εγκληματικής επίθεσης», δήλωσε.
Αντίθετα, για την υπεράσπιση του Κάρλος που ζήτησε την αθώωσή του, τίποτε στον φάκελο της υπόθεσης δεν επιτρέπει να συμπεράνει κανείς με βεβαιότητα την ενοχή του κατηγορουμένου.
Μάρτυρες που δεν θυμούνται πια τα γεγονότα, θύματα που έχουν πλέον φύγει από τη ζωή, εμπειρογνώμονες που έχουν αντικατασταθεί: η δίκη αυτή κατέδειξε τη δυσκολία να εκδικαστεί μια τόσο παλιά υπόθεση.
Σήμερα ο Κάρλος, παίρνοντας τον λόγο για μια τελευταία φορά πριν από την ετυμηγορία, κατήγγειλε μάλιστα «τον παραλογισμό μιας δίκης που γίνεται 43 χρόνια μετά τα γεγονότα». Και δήλωσε πως είναι έτοιμος να ασκήσει έφεση, αν καταδικαστεί.
Η επίθεση στο Drugstore Publicis είναι η παλαιότερη για την οποία κατηγορεί τον Κάρλος η γαλλική δικαιοσύνη και η τελευταία για την οποία δικάσθηκε στη Γαλλία, από τις 13 Μαρτίου.
Στις 15 Σεπτεμβρίου 1974, ένας άνδρας πέταξε μια χειροβομβίδα από το εστιατόριο του Drugstore, στον ημιώροφο, προς την εμπορική γκαλερί που βρισκόταν από κάτω.
Ανάμεσα στα ενοχοποιητικά στοιχεία που παρουσίασε η εισαγγελία ήταν η χειροβομβίδα που χρησιμοποιήθηκε στο Drugstore Publicis, η οποία προερχόταν από την ίδια παρτίδα με αυτές που είχαν βρεθεί στο διαμέρισμα της ερωμένης του Κάρλος και στα χέρια μια ομάδας του Επαναστατικού Κόκκινου Στρατού που πρόσκειται σ' ένα παλαιστινιακό κίνημα στο οποίο ανήκε επίσης ο Κάρλος.
Όμως για την υπεράσπιση το επιχείρημα αυτό δεν ισχύει, επειδή 24 χειροβομβίδες αυτού του τύπου, που είχαν κλαπεί στη Γερμανία, δεν βρέθηκαν ποτέ ενώ το σύστημα πυροδότησης που ανακαλύφθηκε μετά την έκρηξη μπορεί να αντιστοιχεί σ' έναν άλλο τύπο αμερικανικής χειροβομβίδας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
