 |
|
|  Παρασκευή 31/3
ΟΗΕ
Περισσότεροι από 65 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο είναι πρόσφυγες ή εκτοπισμένοι
Παρίσι
Οι 5 εκατομμύρια άνθρωποι που έχουν φύγει από την εμπόλεμη Συρία, αριθμός που ανακοίνωσε χθες Πέμπτη η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος των περίπου 21 εκατομμυρίων προσφύγων σε όλο τον κόσμο.
Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση της UNHCR, που δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2016, ο αριθμός των εκτοπισμένος και των προσφύγων σε όλο τον κόσμο έφτασε το 2015 στο επίπεδο ρεκόρ των 65,3 εκατομμυρίων: 21,3 εκατομμύρια πρόσφυγες, 40,8 εκατομμύρια εκτοπισμένοι και 3,2 εκατομμύρια αιτούντες άσυλο.
Πλέον, ένας άνθρωπος στους 113 είναι είτε πρόσφυγας, είτε εσωτερικά εκτοπισμένος ή έχει ζητήσει άσυλο σε άλλη χώρα. Περισσότεροι από τους μισούς είναι παιδιά.
Πρόκειται για εντυπωσιακή αύξηση σε σχέση με τα 59,5 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένους το 2015 και τα 37,5 εκατομμύρια πριν μία δεκαετία.
Το 2015 ξεπεράστηκε για πρώτη φορά το όριο των 60 εκατομμύριων, αριθμός που ισοδυναμεί με τον συνολικό πληθυσμό της Βρετανίας.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες προέρχονται από τρεις χώρες: τη Συρία (4,9 εκατομμύρια το 2015), το Αφγανιστάν (2,7 εκατομμύρια) και τη Σομαλία (1,1 εκατομμύριο). Οι περισσότεροι εκτοπισμένοι ζουν στην Κολομβία (6,9 εκατομμύρια), τη Συρία (6,6 εκατομμύρια) και το Ιράκ (4,4 εκατομμύρια).
Η Τουρκία είναι μια από τις χώρες που φιλοξενούν τους περισσότερους πρόσφυγες, με 2,5 εκατομμύρια το 2015. Με σχεδόν έναν πρόσφυγα ανά πέντε κατοίκους ο Λίβανος έχει δεχθεί τους περισσότερους πρόσφυγες σε σχέση με τον πληθυσμό του.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου 8 με 10 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν, πολλές κρίσεις και πόλεμοι έχουν προκαλέσει τη μαζική έξοδο πληθυσμών σε όλο τον κόσμο.
Η ανεξαρτησία του Πακιστάν το 1947 ώθησε στην εξορία περίπου 14 εκατομμύρια ανθρώπους, μουσουλμάνους που έφυγαν από την Ινδία για το Πακιστάν και ινδουιστές που ακολούθησαν την αντίθετη πορεία.
Λίγο αργότερα, ο εμφύλιος στο Πακιστάν το 1971, που οδήγησε στη δημιουργία του Μπανγκλαντές, προκάλεσε τον εκτοπισμό περίπου 10 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη με τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948 ανάγκασε περίπου 720.000 Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Σήμερα η UNRWA, η υπηρεσία του ΟΗΕ που είναι αρμόδια για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, εκτιμά τον αριθμό τους σε περισσότερα από 5 εκατομμύρια.
Η γενοκτονία της Ρουάντας το 1994, εκτός από τα 800.000 θύματά της, προκάλεσε τον εκτοπισμό του μισού πληθυσμού της χώρας αυτής των 7 εκατομμυρίων κατοίκων. Περίπου 2 εκατομμύρια αναζήτησαν καταφύγιο στις γειτονικές χώρες.
Στη διάρκεια του πολέμου στη Βοσνία (1992-95) τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, εκ των οποίων οι 500.000 κατέφυγαν σε γειτονικές χώρες και 700.000 σε χώρες της δυτικής Ευρώπης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
