 |
|
|  Tρίτη 4/4
ΤΕΧΝΗ
Πρώτη μεγάλη, αναδρομική έκθεση ομοφυλοφιλικής τέχνης στην Πινακοθήκη Τέιτ τού Λονδίνου
Λονδίνο
Η πρώτη μεγάλη ρετροσπεκτίβα ομοφυλοφιλικής τέχνης θα ανοίξει τις πύλες της αυριο Τετάρτη στην Γκαλερί Τέιτ του Λονδίνου, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης μισού αιώνα από την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στη Βρετανία.
Η έκθεση που τιτλοφορείται "Ομοφυλοφιλική Βρετανική Τέχνη 1861-1967" καλύπτει σχεδόν έναν αιώνα, από την κατάργηση της θανατικής ποινής για τις ομοφυλοφιλικές πράξεις μέχρι την αποποινικοποίησή τους. Η έκθεση αυτοπροβάλλεται ως "η πρώτη που είναι αφιερωμένη στη βρετανική ομοφυλοφιλική τέχνη" και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και ένα πορτρέτο του Όσκαρ Ουάιλντ, του 1881, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο βρετανικό κοινό.
"Το πορτρέτο τον εικονίζει την εποχή που βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξας του" εξήγησε η έφορος της Πινακοθήκης, Κλερ Μπάρλοου. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η πόρτα του κελιού του στη φυλακή του Ρέντινγκ, όπου κρατήθηκε ο Ουάιλντ αφού καταδικάστηκε σε διετή καταναγκαστικά έργα ως ομοφυλόφιλος, το 1895.
"Όταν βλέπει κανείς ένα τέτοιο αντικείμενο καταλαβαίνει ότι (οι διώξεις) υπήρχαν πραγματικά, ότι η ζωή αυτού του ανθρώπου καταστράφηκε εντελώς", πρόσθεσε.
Η αναδρομική έκθεση εκτείνεται σε οκτώ αίθουσες και εξερευνά διάφορες θεματικές όπως την κωδικοποιημένη ή συγκαλυμένη έκφραση του πάθους, την υπέρβαση των συμβάσεων και τη δυσαρμονία μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας ζωής. Δείνει επίσης πώς οι καλλιτέχνες του 19ου αιώνα χρησιμοποιούσαν την αμφιβολία για να απεικονίσουν αυτά που δεν επιτρεπόταν να δηλώσουν –για παράδειγμα, ένας πίνακας που δείχνει άνδρες να κολυμπούν γυμνοί– και πώς εξερεύνησαν νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
"Θα πρέπει να κοιτάμε κάτω από την επιφάνεια. Στα έργα αυτά υπάρχει απίστευτος πλούτος ιστοριών που περιμένουν να τις αφηγηθεί κάποιος. Είναι οι ιστορίες ανθρώπων που απελευθερώνονται, που αναζητούν τον τρόπο για να είναι ο εαυτός τους", συνέχισε η Μπάρλοου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
