 |
|
|  Πέμπτη 6/4
ΗΠΑ
Γερουσιαστής των Δημοκρατικών μίλησε 14 ώρες στο βήμα της ολομέλειας !!
Ουάσινγκτον
Ο γερουσιαστής του Δημοκρατικού Κόμματος από το Όρεγκον ,Τζεφ Μέρκλεϊ, παρέμεινε για περισσότερες από 14 ώρες στο βήμα της ολομέλειας της Γερουσίας των ΗΠΑ σε μια ομιλία του εναντίον της επικείμενης έγκρισης του διορισμού του συντηρητικού δικαστή Νιλ Γκόρσατς στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Καθώς προβλέπεται από τον κανονισμό λειτουργίας της Γερουσίας, ο 60χρονος πολιτικός άρχισε
την μαραθώνια ομιλία του όπου απαρίθμησε τις επιπτώσεις, σύμφωνα με τον ίδιο, του διορισμού του Νιλ Γκόρσατς στο ανώτατο δικαστικό σώμα των ΗΠΑ. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τον διακόψει κι εκείνος δεν μπορεί να αποχωρήσει από το βήμα.
Αυτού του είδους η παρέμβαση αποκαλείται «filibuster»: πρόκειται για μια τεχνική κωλυσιεργίας που επιτρέπει σε έναν μονάχα γερουσιαστή να μακρηγορεί καθυστερώντας τις συνεδριάσεις του σώματος με στόχο, για παράδειγμα, να εμποδίσει την διεξαγωγή μιας ψηφοφορίας. Στην περίπτωση ωστόσο του Μέρκλεϊ, που μιλούσε όλη νύχτα, ο στόχος δεν επιτεύχθηκε, καθώς η πρώτη ψηφοφορία για τον Νιλ Γκόρσατς έχει ήδη προγραμματιστεί .
«Η πλειοψηφία της Γερουσίας αποφάσισε να κλέψει μια έδρα από το Ανώτατο Δικαστήριο» δήλωσε ο Τζεφ Μέρκλεϊ.
«Πρόκειται για μια τακτική μικροκομματισμού» σημείωσε.
Τον Μάιο του 2015, ο Ρεπουμπλικανός βουλευτής Ραντ Πολ μιλούσε ενώπιον της Γερουσίας για μια ολόκληρη νύχτα, συμπληρώνοντας 10 ώρες και 30 λεπτά διαμαρτυρόμενος για μια μεταρρύθμιση που αφορούσε την Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας NSA.
Τον Σεπτέμβριο του 2013 ο συνάδελφός του Τεντ Κρουζ παρέμεινε στο βήμα για 21 και πλέον ώρες, μιλώντας κατά του ασφαλιστικού νομοσχεδίου το Μπαράκ Ομπάμα.
Το απόλυτο ρεκόρ άνω των 24 ωρών χρονολογείται από το 1957 και το έχει ο γερουσιαστής από τη Νότια Καρολίνα Στρομ Θέρμοντ, που στόχευε να μπλοκάρει ένα νομοσχέδιο για τα πολιτικά δικαιώματα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
